1794: Οι σκοτεινές μέρες της Στοκχόλμης

1 7 9 4 : Ο Ι Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ε Σ Μ Ε Ρ Ε Σ Τ Η Σ Σ Τ Ο Κ Χ Ο Λ Μ Η Σ 27 κά εννοώ, να τ’ ανάβουμε τις νύχτες που κάνει περισσότερο κρύο. Ο συνωστισμός έχει, τουλάχιστον, αποδειχτεί πλεονέκτημα όσον αφορά τη ζεστασιά στα κελιά. Θέλετε να δείτε;» Έφερε το δάχτυλο μπροστά στα χείλη του και άνοιξε με προ- σοχή μια θυρίδα πόρτας η οποία, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στο ύψος των ματιών, τον ανάγκασε να σηκωθεί στα δάχτυλα των ποδιών του για να δει. Ό,τι είδε τον έκανε να χαμογελάσει και μου έκανε νόημα να πλησιάσω. Πήρε κάμποσες στιγμές μέχρι να καταφέρουν τα μάτια μου να ερμηνεύσουν τις σκιές στο κελί. Ένας μισόγυμνος άντρας, στον ρυθμικό ήχο των κρίκων της αλυ- σίδας που κρατούσε το ’να του πόδι δεμένο στον τοίχο, επιδιδό- ταν σε αργόσυρτο χορό. Κατά μήκος του τοίχου κάθονταν τρεις άλλοι πάνω σε σωρούς από άχυρο κι όταν είδα ότι κι εκείνοι επιδίδονταν ο καθένας στο τρίψιμο του ορθωμένου πέους του με αρθρώσεις που έλαμπαν κάτασπρες μέσα από τη βρομιά, απέ- στρεψα αηδιασμένος το βλέμμα μου. Συνεχίσαμε. Ο μικρόσωμος άντρας μού έδειξε τα κελιά στο τέρμα του διαδρόμου. «Εδώ είναι τα σκοτεινά κελιά, που προο- ρίζονται επί του παρόντος για μια θλιβερή ομάδα ατόμων στους οποίους έχει προχωρήσει τόσο πολύ η μαλαφράντζα, ώστε να μη βοηθάει πια ούτε ο υδράργυρος. Δεν γίνεται να κοιτάξετε εκεί μέσα, οπότε δεν έχω τίποτα να σας δείξω, δυστυχώς, αλλά δεν είναι και κάτι που είναι για τα μάτια του κόσμου. Απαίσιες δυ- σμορφίες και έλκη στη μύτη, συνεχείς ρινόρροιες με αίμα και πύον, και η ανίσχυρη οργή τους είναι ένα θέαμα για όποιον έχει τέτοια διάθεση. Αν και οι περισσότεροι από αυτούς έχουν απο- λέσει τη δυνατότητα του λόγου, κι εδώ κυριολεκτώ, μια που η άκρη της γλώσσας τους έχει φαγωθεί από την αρρώστια». Άρχι- σα να αισθάνομαι μια αναγούλα που γινόταν όλο και πιεστικότε-