1793: Τότε που βασίλευε η βία

ΟΜίκελ Καρντέλ επιπλέει στο κρύο νερό. Με το ελεύ- θερο δεξί του χέρι αρπάζει τον Γιούχαν Γελμ από τον γιακά, τον Γελμ που κρέμεται ακίνητος δίπλα του με κόκκινους αφρούς στα χείλη. Η χλαίνη της στολής του γλιστράει, ποτισμένη από αίμα και υφάλμυρο νερό, κι όταν το κύμα έρχεται και παρασέρνει το τελευταίο ρε- τάλι ύφασμα από το χέρι του θέλει να ουρλιάξει, αλλά το μόνο που καταφέρνει να βγει από το λαρύγγι του είναι ένα κλαψούρισμα. Ο Γελμ βουλιάζει σχεδόν αμέσως. Ο Καρντέλ βουτάει το κεφάλι του και ακολουθεί για μερικές στιγμές το κορμί του άλλου προς τον βυθό. Μέ- σα από τα ρίγη και την παγωνιά τού φαίνεται πως διαι- σθάνεται κάτι άλλο, πιο κάτω, στα όρια εκείνου του κόσμου που μόνον διαισθητικά συλλαμβάνει. Οι ακρω- τηριασμένοι ναύτες πέφτουν κατά χιλιάδες στις πύλες της κόλασης. Ο άγγελος του θανάτου κλείνει τα φτερά γύρω τους και τους στεφανώνει με το κρανίο ενός σκε- λετού. Τα σαγόνια του κρανίου κινούνται στο ρεύμα σ’ ένα σιωπηλό κοροϊδευτικό γέλιο.