1793: Τότε που βασίλευε η βία

N I K L A S N A T T O C H D A G 20 ύπαρξής του να του λέει ότι το χέρι βρίσκεται εκεί, κι έπειτα έρχεται στον πήχη ένας πόνος τόσο μεγάλος ώστε να πνίξει όλο το αχολόημα του κόσμου, σαγόνια με δόντια σιδερένια που χώ­ νονται σε σάρκα και οστά. Τραβάει και λύνει, μέσα στον πανικό του, τα δερμάτινα λου­ ριά κι αφήνει το ξύλινο χέρι να πέσει με γδούπο σουρντινιασμέ­ νο στη λάσπη, αρπάζει το κολόβωμα με το δεξί χέρι και κάνει μαλάξεις στο σημαδεμένο δέρμα για να υπενθυμίσει στις αισθή­ σεις του ότι το τμήμα του βραχίονα που νομίζουν ότι υπάρχει δεν είναι πια εκεί και ότι η πληγή που πονάει τόσον καιρό έχει επουλωθεί. Η κρίση πόνου δεν διαρκεί πάνω από ένα λεπτό. Μπορεί ν’ ανασάνει ξανά, να εισπνεύσει αέρα, στην αρχή με κοφτές ανάσες, μετά ηρεμότερα, πιο αργόσυρτα. Ο τρόμος υποχωρεί και χάνεται, και ο κόσμος ανακτά τη γνώριμη όψη του. Αυτές οι ξαφνικές κρίσεις πανικού τον ακολουθούν τρία χρόνια τώρα, από τότε που επέστρεψε στη στεριά φτωχότερος κατά ένα χέρι κι έναν σύντρο­ φο. Έχουν όμως περάσει χρόνια. Πίστευε ότι είχε βρει τον τρό­ πο να κρατάει μακριά τους βραχνάδες, τις μόρες, που τον πλά­ κωναν. Το ποτό. Τους τσακωμούς. ΟΚαρντέλ κοιτάζει γύρω του αναζητώντας κάποια παραμυθία, αλλά εδώ υπάρχουν μόνον αυτός και το πτώμα. Κουνιέται μπρος πίσω με το κολοβωμένο χέρι σε μια σταθερή λαβή. Δεν έχει προσέξει πόση ώρα κάνει να ’ρθει ο κυανοχίτωνας της Φρουράς. Κάθεται ακίνητος στην παραλία και κοιτάζει μπροστά του. Τα μουσκεμένα ρούχα του έχουν κρυώσει για τα καλά τώρα, αλλά ευτυχώς που υπάρχει ακόμη αρκετό ρακί στις φλέβες για να τον ζεστάνει. Όταν τελικά εμφανίζονται, είναι ζευγάρι, δύο