1793: Τότε που βασίλευε η βία

N I K L A S N A T T O C H D A G 16 την άδεια οδό Δημάρχου, την Μποργμεσταρεγκάταν, με τα παι­ διά να προπορεύονται. Ακούει αδιάφορα μια ιστορία για ένα διψασμένο υποζύγιο, που τραβήχτηκε πίσω από την άκρια του νερού και φοβισμένο όρμησε πέρα προς Ντάντο μεριά. «Ακούμπησε το πτώμα με τη μουσούδα κι ύστερα έκαμε στρο­ φή ολάκερη». Το λιθόστρωτο παραχωρεί τη θέση του στη λασπουριά όσο πλησιάζουν στη λίμνη. Οι δουλειές του Καρντέλ είχαν πολύ και­ ρό να τον φέρουν δώθε, προς τις όχθες της λίμνης Φατμπούρεν, αλλά δεν είχε αλλάξει και τίποτα. Εκείνα τα μόνιμα σχέδια για καθαρισμό ακτών, για κατασκευή προβλητών κι αποβαθρών είχαν μείνει σχέδια: Διόλου παράξενο αν λάβει κανείς υπόψη του ότι κράτος και πόλη βρίσκονται στο χείλος της οικονομικής κατα­ στροφής – κι αυτός το ξέρει καλά, όπως κάθε άλλος που πασχίζει ν’ αβγατίσει το άθλιο χρονιάτικο με άλλα εισοδήματα παντός είδους. Τ’ αγροκτήματα γύρω από τη λίμνη έγιναν βιοτεχνίες. Τα εργαστήρια χύνουν τ’ απόβλητά τους απευθείας στο νερό και η σανιδένια περίφραξη που ορίζει τα δημόσια αποχωρητήρια έχει ήδη υπερχειλίσει και οι πάντες αδιαφορούν. Ο Καρντέλ ρίχνει μερικές ξεγυρισμένες βρισιές όταν το τακούνι της μπότας του σκάβει αυλάκι ολάκερο στη λάσπη κι ο ίδιος αναγκάζεται να τι­ νάξει προς τα πίσω και ν’ ανεμίσει το γερό του χέρι για να δια­ τηρήσει την ισορροπία. «Η γελάδα σας δηλαδή τρόμαξε επειδή είδε μια σαν κι ελόγου της που είχε σαπίσει στο νερό. Ο χασάπης ό,τι έχει για πέταμα το πετάει εκεί. Με ξυπνήσατε για να βγάλω τα παΐδια ενός βοδιού ή τη ραχοκοκαλιά ενός γουρουνιού». «Είδαμε έναπρόσωπο μέσαστο νερό, έναανθρώπινοπρόσωπο». Τα νερά της λίμνης Φατμπούρεν γλείφουν τις όχθες όπου έχει