10 μέρες στην τρελογιαγιά

ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ 12 | τα τμήματα μιλάνε με πολύ κόσμο, χαιρετιούνται, πηγαί­ νουν σε συνέδρια, αλλά είναι διαφορετική δουλειά. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, εγώ πάντως όχι, παρά το γεγονός ότι μας τα λέει κάθε μέρα. Θέλουμε δε θέλουμε, μαθαίνουμε για όλες τις κόντρες με λεπτομέρειες. Δε μι­ λάει για τίποτε άλλο. Η μαμά είναι πολύ πετυχημένη, γι’ αυτό δεν τη βλέ­ πουμε και πολύ. Φεύγει το πρωί λίγο πριν ξυπνήσουμε και επιστρέφει λίγο πριν κοιμηθούμε. Μπαίνει στο σπί­ τι ξεφυσώντας, βγάζει τις γόβες, φοράει μια φόρμα γκρι, με τρύπες. Ναι, έχει αυτό το ψυχολογικό πρόβλημα, ντύ­ νεται στην τρίχα για τη δουλειά και στην τρύπα για το σπίτι. Μας διαβάζει παραμύθια για να περνάμε μαζί «ποιοτικό χρόνο». Έτσι το λέει επειδή δεν είναι πολλές ώρες μαζί μας, «ποιοτικός χρόνος». Για να μην τη στε­ νοχωρήσουμε δεν τη σταματάμε όταν αρχίσει να μας διαβάζει. Δεν της έχουμε πει ποτέ ότι τα βιβλία που δια­ λέγει, από το πάνω ράφι, είναι για μωρά και τα διαβάζα­ με παραπρόπερσι. Εγώ έχω περάσει στη φάση του μυθι­ στορήματος κι εκείνη μου διαβάζει για αρκουδάκια με εικόνες. Μου αρέσει όμως να την έχω δίπλα μου και να τη μυρίζω, οπότε δε διαμαρτύρομαι. Τη θυμάμαι τη μυ­ ρωδιά της, είναι η δική της, η μοναδική. Να πω επίσης ότι μας αγοράζει ροζ ρούχα με φιογκάκια, δηλαδή ήμαρ­ τον. Δεν της έχουμε πει ότι τα κορίτσια της ηλικίας μας