10 μέρες στην τρελογιαγιά

ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ 10 | σε άλλη γειτονιά, σε άλλη χώρα, σε άλλον πλανήτη, σε άλλον γαλαξία, η Καρολίνα θα είναι για πάντα αδερφή μου. Τις φίλες μπορείς να τις ξεφορτωθείς αν τις βαρεθείς ή βρεις άλλη παρέα. Αν και τις φίλες μου δε σκέφτηκα ποτέ να τις ξεφορτωθώ, αφού τις διάλεξα με μεγάλη προσοχή. Τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις όμως. Ηαδερφή μου θα είναι πάντα εκεί, θα τριγυρνάει και θα ζουζουνίζει στη ζωή μου «Βιργινία, να σου πω κάτι;», «Βιργινία, να σου δείξω κάτι;», «Βιργινία, θα με βοηθήσεις σε κάτι;». Πάντα υπάρχει κάτι. Πάντα θέλει να με απασχολήσει με κάτι. Είμαστε λοιπόν όλοι καθισμένοι στο σαλόνι. Έχει έρθει και η θεία Θάλεια. Οι μεγάλοι έχουν απλώσει στη μέση ένα ημερολόγιο, τα εισιτήρια, τα τηλέφωνα. Μιλάνε πότε μεταξύ τους και πότε στα τηλέφωνα. Έχουν έναν συγκρα­ τημένο εκνευρισμό. Δηλαδή, όταν η μαμά λέει στον μπα­ μπά «Ναι, κατάλαβα, αγάπη μου», αυτό το «αγάπη μου» ακούγεται σαν βρισιά, σαν να λέει «Ναι, κατάλαβα, βλά­ κα μου». Η ένταση δεν κρύβεται πίσω από τους καλούς τρόπους. Οι τρεις τους προσπαθούν να αλλάξουν σχέδιο, να συνδυάσουν αναχωρήσεις και αφίξεις ώστε να μη μας παρατήσουν στην Αθήνα μόνες μας. Κανείς δεν εξετάζει τη λύση να μας πάρει μαζί του στο ταξίδι. Καλύτερα. Έχω πάει σε συνέδρια και ζωγράφιζα μουγγή μέχρι που στέ­ γνωσαν οι μαρκαδόροι. Κάθε τόσο λένε «Δε βγαίνει, δε γίνεται».