10 μέρες στην τρελογιαγιά

ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ 16 | «Ποιες δέκα μέρες; Μετράς και τα Σαββατοκύριακα;» τη διορθώνει η Καρολίνα. Αααα, εδώ κάτι έχει αλλάξει. Κανείς δε με υπολογίζει. Ας δω λίγη τηλεόραση. Πιάνω το τηλεκοντρόλ, πατάω το κανάλι και μαζί με τη φωνή των κινούμενων σχεδίων ακούγονται ασυντόνιστα μαμά, μπαμπάς και θεία: «Κλείσ’ την τώρα», «Μα δεν καταλαβαίνεις;», «Τι ακριβώς κά­ νεις;». Νιώθω σαν τη γιαγιά που της φωνάζουν ακριβώς τα ίδια όταν κάνει το τσαφ με τον αναπτήρα για να ανάψει το τσιγάρο. Πάντως, πέτυχα αυτό που ήθελα, να τραβήξω την προσοχή. Δεν μπορώ να τους βλέπω όλους να κοιτά­ ζουν με θαυμασμό την Καρολίνα να λέει εξυπνάδες. Είμαστε, λοιπόν, όλοι καθισμένοι στο σαλόνι. Ο μόνος τρόπος για να φύγουν όλοι για τα ταξίδια τους είναι να πάμε στη γιαγιά εγώ και η Καρολίνα. Κανονικά πρέπει πρώτα να λέμε το όνομα του άλλου, εάν θέλουμε να είμα­ στε ευγενικοί, δηλαδή κανονικά έπρεπε να πω: «Η Καρο­ λίνα κι εγώ». Σκασίλα μου για τους καλούς τρόπους. Εγώ, εγώ, εγώ. Εγώ, εγώ. Το αποφασίζουν και τηλεφωνούν στη γιαγιά Κάρολ. Δε σας είπα ότι η γιαγιά μου είναι από την Αμερική και φοράει φανταχτερά χρώματα. Παράδειγμα: πορτοκαλί παντελόνι και πράσινο πουκάμισο με λουλουδάκια. Τε­ ράστια γυαλιά, παράξενα καπέλα. Τρελοαμερικάνα τη φωνάζουν όλοι. Η θεία Θάλεια με τον μπαμπά έχουν συ