10 μέρες στην τρελογιαγιά

ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ 14 | τραβάει πολλές φωτογραφίες εμάς και τη φάτσα του. Κά­ νει και κάτι παράξενο. Εκεί που έχει ένα κανονικό ύφος, βγάζει το κινητό, ανάβει την κάμερα, χαμογελά πλατιά, λες και διασκεδάζει κάπου τρελά, πατάει κλικ, στέλνει τη φωτογραφία σε φίλους και επιστρέφει στο κανονικό του ύφος. Τι να πω… Είμαστε, λοιπόν, όλοι καθισμένοι στο σαλόνι. Μου πέ­ ρασε από το μυαλό να κάνω μια διαολιά και να τους κάνω όλους να χοροπηδάνε. Σκέφτηκα να πιάσω το τηλεκο­ ντρόλ. Είναι η κίνηση που κάνει τη μαμά έξω φρενών. Μπορεί να αρχίσει να τσιρίζει και να λέει ότι δεν μπορεί αυτό τον ήχο, δεν μπορεί αυτή την παρέμβαση στη ζωή μας, να ακούγονται ξένοι άνθρωποι μέσα στο σπίτι μας. Επειδή σε εκείνη δεν αρέσει η τηλεόραση, δεν πρέπει να βλέπει κανείς. Αρκούσε λοιπόν να αγγίξω το τηλεκοντρόλ για να γίνει έκρηξη. Δεν το κάνω. Λέω όμως κάτι που φέρνει την απόλυτη σιωπή, ενός λεπτού σιγή. «Γιατί να μην πάμε να μείνουμε στη γιαγιά;» Ποτέ δε μας αφήνουν στη γιαγιά. Είναι λιγάκι τρελή. Δηλαδή όχι κανονική τρελή, απλώς διαφορετική από τον πολύ κόσμο. Να ξεκινήσω με ένα έγκλημα διαρκείας, για το οποίο έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις, κάποιοι καβγάδες και κάποτε χάλασε ένα χριστουγεννιάτικο τρα­ πέζι. Η γιαγιά καπνίζει. Είναι φοβερό και τρομερό, αλ­ λά καπνίζει και μπροστά μας. Η γιαγιά οδηγεί μοτοποδή