Μια ιστορία που ψάχνει το τέλος της Το τελευταίο βιβλίο της Μαριέττας Κόντου Η ιστορία μιας μουτζούρας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧ- ΜΙΟ. Σε αυτό, μια ατίθαση μουτζούρα, κλεισμένη μέσα σ’ ένα σκοτεινό μπλε τετράδιο, χωμένο μέσα σε μια ριγέ σχολική τσάντα, αποφασίζει να επαναστατήσει και να αντισταθεί στην απόλυτη «κόκκινη» εξουσία των διορ- θώσεων της δασκάλας και να κάνει του κεφαλιού της! Η Μαριέττα Κόντου έγραψε μία ιστορία... χωρίς τέλος! Πού πήγε η γιαγιά Ραμπελία φεύγοντας βιαστικά από το γραφείο; Τι συνέβη καθώς ο μικρός εγγονός της έτρεξε να την προλάβει; Τι περιπέτειες του επιφύλασσε η αναζήτηση της γιαγιάς του; Θέλουμε να απαντήσεις εσύ σ’ αυτές τις ερωτήσεις –και σε όποιες άλλες σου έρχονται στο μυαλό– και να γράψεις το τέλος της ιστορίας. Αν θέλεις, μπορείς να μας στείλεις το τέλος σου στη διεύθυνση Τ.Θ. 21001, 11410 Αθήνα ή στο e-mail:
[email protected] και, πού ξέρεις, ίσως το δεις δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα μας! 9 10 «Αγαπημένε μου Δαμιανέ, η γιαγιά χάθηκε». Από τότε που η μαμά έμαθε να στέλνει μηνύματα, εγώ έχω χάσει την ησυχία μου. Χάθηκε; Πώς χάθηκε; Πότε την είδε τελευταία φορά; Πανικοβλήθηκα. Σκέφτηκα τη γιαγιά μόνη στο χωριό να περιπλανιέται στα σοκάκια και να μη βρίσκει τον δρόμο για την τρύπα της, νηστική και κουρασμένη. Η γιαγιά Ραμπελία ήταν πάντα αφηρημένη, τον τελευταίο καιρό όμως το κακό παράγινε, ξεχνούσε ακόμα και τ’ όνομά της, ή πού είχε κρύψει το φαγητό της, κυνηγούσε την ουρά της νομίζο- ντας πως είναι ο Σιρανό, ο γάτος του μπακάλη, και όταν επι- τέλους την έπιανε, τη μαδούσε με ανησυχητική ικανοποίηση. Τα σκέφτηκα όλα αυτά και ανατρίχιασα. Τίποτα, έπρεπε να τη βρω και να τη φέρω μαζί μου. Εδώ τουλάχιστον θα την πρό- σεχα, θα μοιραζόμουν μαζί της την τροφή και την άνετη τρύπα μου, τέλος πάντων θα ’ταν αλλιώς. Περίμενα να φύγουν όλοι από το γραφείο και, όταν έκλεισε και το τελευταίο φως, έβγαλα τη μουσούδα μου έξω από το ντουλάπι. Όλα ήσυχα. Κανονικά, μια άλλη μέρα, θα καθόμουν να ευχαριστηθώ την τυρόπιτα που είχε πετάξει ο κύριος Τάσος στα σκουπίδια. Δυστυχώς δεν προλάβαινα. Πέρασα από δίπλα, ρούφηξα μια γενναία δόση τυρομυρωδιάς και κατέβηκα από τον φωταγωγό. Στο τελευταίο μέτρο στραβοπάτησα, έχασα τη ισορροπία μου –ζαλισμένος καθώς ήμουν ακόμη από την τυρίλα– και έπεσα με δύναμη στο πεζοδρόμιο. Κατευθείαν στα πόδια της… γιαγιάς Ραμπελίας! – Γιαγιά; ξεφώνισα με απορία και ανακούφιση. Τι κάνεις εσύ εδώ; Πώς με βρήκες; – Απ’ τη μυρωδιά σου, αγόρι μου, είπε η γιαγιά και εγώ έλιωσα από τη συγκίνηση, όπως το τυρί στην τυρόπιτα. Σκέφτηκα πως, τελικά, μπορεί η γιαγιά να έχανε τη μνήμη της, αλλά όχι και την ικανότητα να μυρίζει τα πάντα! Την ανέβασα επάνω και της έδειξα με πολύ καμάρι το γρα- φείο μου, το κρεβάτι μου στο ντουλάπι με τα χαρτιά Α4, κάτω από αυτό με τους καφέδες. Της μίλησα με ενθουσιασμό για τους υπολογιστές, το πληκτρολόγιο, το internet και το θαύμα τού να μπορώ να μιλώ με ποντίκια από άλλα μέρη κι άλλες γειτονιές χωρίς να τα έχω δει ποτέ μου. Της μίλησα για το facebook και της είπα ότι ήμουν πολύ τυχερός γιατί είχα γνω- ρίσει μια υπέροχη λευκή ποντικίνα από το Ματόκο και ότι σκε- φτόμουν να τη ζητήσω σε γάμο. Τελευταίο άφησα για καλύ- τερο το ποντίκι και της είπα ότι οι άνθρωποι από σεβασμό έδωσαν το όνομά μας στο πιο χρήσιμο εργαλείο. Η γιαγιά γούρλωσε τα μάτια (μάλλον αυτό το τελευταίο πρέπει να την τρόμαξε!) και μου είπε: – Βρε αγόρι μου, μην μπαίνεις σε τόσο κόπο, εγώ ένα κεφα- λοτύρι ήρθα να σου φέρω, που ξέρω ότι σ’ αρέσει, και φεύγω γιατί έχω αφήσει και το σπίτι ξεκλείδωτο…! Και έκανε να φύγει αποφασιστικά. – Όχι, γιαγιά, περίμενε, εδώ θα είσαι καλύτερα, της φώναξα και έτρεξα να την προλάβω αλλά ξαφνικά… Η Μαριέττα Κόντου γεννήθηκε κατακαλόκαιρο του ’72 στην Αθήνα. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάζεται ως ψυχολόγος και γράφει παιδικά βιβλία. Για το βιβλίο της Τα μαγικά χέρια του τσαγκαράκου (εκδ. Μεταίχμιο) τιμήθηκε από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.