Αιχμές - Τεύχος #3

ΜΑΡΊΑ ΞΥΛΟΎΡΗ Πέτρινα πλοία Η βραβευμένη και ταλαντούχα συγγραφέας συγκεντρώνει στο νέο της βιβλίο δεκαπέντε ιστορίες για ανθρώπους και τόπους που χάνονται, για τα ίχνη τους που κάποτε σβήνουν, και για όσους μένουν πίσω να θυμούνται. Γ ύρω από τη Βαλτική, κάποτε οι άνθρωποι κύκλωναν τους τά- φους με πέτρες σε σχήμα καραβιού, πέ- τρινα πλοία για να πάνε τους νε- κρούς στον άλλο κόσμο. Τα ταφικά μνημεία, όμως, σκέφτομαι ότι κυρί- ως προορίζονται για τους ζωντανούς, που προσπαθούν να κρατήσουν ζω- ντανή τη μνήμη των νεκρών, να κρατη- θούν απ’ ό,τι εκείνοι άφησαν πίσω. Στα δικά μου Πέτρινα πλοία συγκεντρώ- νω μερικά διηγήματα γραμμένα σε διάστη- μα μιας δεκαετίας. Πρόκειται για ιστορίες που, αν και είναι εμπνευσμένες από λεπτομέ- ρειες του εδώκόσμου, διαδραματίζονται σ’ έναν δικό τους, κοινό κόσμο. Διαβά- ζοντάς τες ξανά, συγκεντρω- μένες, πριν από έναν χρόνο, αισθάνθηκα ότι όλες τους αποτελούν, με τον τρόπο τους, πέτρινα πλοία, επικλήσεις στη μνήμη αγαπημένων αν- θρώπων. Πολλές βασίζονται σε αφη- γήσεις άλλων· κάποιες μου τις χάρισαν φίλοι, άλλες τις έφερε στα χέρια μου η τύχη: ένα φτερό αετού που μου χά- ρισε ένας φίλος· οι διάφορες ιστορίες που εντοπίζουν και μου στέλνουν οι φίλοι μου· η συνάντηση δύο αν- θρώπων που είχαν να ιδωθούνπολλάχρόνια στην οποία έτυχε να βρεθώκιεγώ·έναγνώ- ριμο όνομα στα αρ- χεία του Έλις Άιλαντ. Το βιβλίο με το ένα πόδι πατάει σε θραύ- σματα από τις ιστορίες πραγματικών τόπων, απ’ το Σεντ Κίλντα ως τον Μαυρίκιο· με το άλλο πόδι ελπίζω να πατάει σε μια δική του γεωγραφία, όπου μπορεί πράγματι ένα νησί να βαδίζει στη θάλασσα, όταν οι καρδιές των ανθρώπων του ραγίζουν, ή μια σχεδία να με- τατρέπεται σε νησί για να ζή- σουν οι άνθρωποί της. ΚΏΣΤΑΣ ΠΟΎΛΟΣ Αμφίβια τέρατα ΟΚώστας Πούλος μας συστήνει με τις δικές του λέξεις τη συλλογή διηγημάτων του, μικρές ιστορίες για ανθρώπους που προσπαθούν να κατακτήσουν το κομμάτι της ευτυχίας που τους αναλογεί. Π αρατηρώ ως αναγνώστης τους αν- θρώπουςμου, αυτούςπου «επέλεξα» ή επινόησαμεσκοπόναπρωταγωνιστή- σουν στις μικρές αυτές ιστορίες. Φίλοι παλιοί και τωρινοί, ξένοι, άστεγοι και περαστικοί που κουβαλούν στις σύγχρονες ζού- γκλες το αίνιγμά τους. Μισούν και ερωτεύονται, λάμπουν για λίγο κι ύστερα χάνονται στηστροφή του δρόμου. Είναι τρομερό! Τους βλέπω να περ- νούν μπροστά μου απόμακροι και λαμπεροί κι εί- μαι μαζί τους. Φορές παλεύουν με τα μεγάλα, τα ακατανόητα, νικητές ή ηττημένοι, φορές πάλι άθυρμα φτηνών και τετριμμένων περιστάσεων εισπράττουν ό,τι δεν τους αξίζει. Είναι εκεί και εί- ναι πλήρεις, έτοιμοι νασουδώσουν ταπάντα, εσύ όμως θαπάρεις μόνο αυτόπου σου αξίζει. Εμμονές με τις μικρές, σχεδόν αόρατες στιγ- μές, λειτούργησανως κινητήριος μοχλός για την παραγωγή των κειμένων που βρήκαν στέγη κάτωαπό τον τίτλο Αμφίβια τέρατα . Σπαράγμα- τα περιστατικών, καταστάσεων ή συνομιλιών, στις οποίες υπήρξα άλλοτε αυτόπτης μάρτυρας και άλλοτε ακούσιος λαθρακουστής ή ακόμα και φυσικός αυτουργός, χρειάστηκε να αποθησαυ- ριστούν και να ανανοηματοδοτηθούν. Ασήμαντα εκ πρώτης όψεως συμβάντα, αλλά και βιώματαδικάμουή, σπανιότερα, άλλων είναι τα αρχικά εναύσματα που έκαναν δυνατή την ύπαρξη αυτού του βιβλίου. Στριμωγμένα μέσα στου μυαλού τα αυλάκια, ορισμένα από αυτά με- ταπήδησαν σε ένα σημειωματάριο κι από εκεί στην οθόνη του υπολογιστή διεκδικώντας έναν μεγαλύτερο ρόλο. Αυτά είναι τα κύρια, τα βασικά συστατικά που μέσω πολλών διαδοχικών απο- στάξεων μετατράπηκαν σταδιακά σε λόγο. ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΨΑΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ; ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΜΕ ΤΟ ΈΝΑ ΠΌΔΙ ΠΑΤΆΕΙ ΣΕ ΘΡΑΎΣΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΏΝ ΤΌΠΩΝ, ΑΠ’ ΤΟ ΣΕΝΤ ΚΊΛΝΤΑ ΩΣ ΤΟΝ ΜΑΥΡΊΚΙΟ· ΜΕ ΤΟ ΆΛΛΟ ΠΌΔΙ ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΠΑΤΆΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΚΉ ΤΟΥ ΓΕΩΓΡΑΦΊΑ ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ