Αιχμές - Τεύχος #3

«Ν ομίζω ότι έχω μια σχεδόν παιδιάστι- κη τάση, αν μου πεις ότι ξέρεις ένα μυστικό, το οποίο δεν μπορείς να μοιραστείς μαζί μου, να κάνω τα πάντα για να μάθωποιο είναι». Με έναν απόλυτα φυσικό και καθόλου βαρύγδουπο τρόπο ο 44χρονος ρεπόρτερ και συγγραφέας, Πάτρικ Ράντεν Κιφ, εξήγησε σε πρόσφατη συνεντευξή του στους NewYork Times γιατί κά- νει ό,τι κάνει. Ηπεριέργειαλοιπόνως θεμελιώ- δης βάση της ερευνητικής δημοσι- ογραφίας. Ίσως πιο τίμιο και ειλι- κρινές από μεγαλοστομίες περί «λειτουργήματος που αλλάζει τον κόσμο». Σίγουρα, επεξηγηματικό για το σύνολο της δουλειάς του Κιφ που –μετά τις εντυπωσιακές σπου- δές του σε Κολούμπια (Ιστορία), Κέιμπριτζ (Διεθνείς Σχέσεις), LSE (New Media) και Γέιλ (Νομική)– κα- τάφερε μετά από αρκετές αποτυ- χημένες προσπάθειες να περάσει τη δύσκολη πόρτα των υψηλού Ο ΠαναγιώτηςΜένεγος γράφει για ένα από τα σημαντικότερα βιβλία της χρονιάς προφίλ αμερικάνικων περιοδικών (όπως ο New Yorker , στο δυναμικό του οποίου ανήκει εδώ και 15 χρό- νια). Πάντα ερευνώντας σύνθετες ιστορίες, με πρόσωπα και κατα- στάσεις που χρειάζονται απεγνω- σμένα τον όρο «μυθιστορηματι- κός» για ναπεριγραφούν καταλλή- λως. Μοιραία, τα ρεπορτάζ του δεν περιορίστηκαν σε longreads, έστω μερικών χιλιάδων λέξεων, αλλά έγιναν και βιβλία. ΟΚιφέχει γράψει γιαναρκοβαρό- νους όπως ο περίφημος El Chapo, υπεύθυνους για μαζικές δολοφονί- ες όπως η Έιμι Μπίσοπ που αιματο- κύλησε το Πανεπιστήμιο της Αλα- μπάμα το 2010, οικογένειες που ανή- κουν στο υπερπρονομιούχο 1% κι επωφελήθηκαν από την κρίση των οπιοειδώνστιςΗΠΑ, και γιατους κα- τασκόπους όπως είναι στ’ αλήθεια μακριά από το πρότυπο του Τζέιμς Μπoντ ή του Τζέισον Μπορν. Του αρέσει τόσο πολύ αυτός ο κόσμος, με τον ματαιωμένο ψυχροπολεμικό ρομαντισμό του, που έφτιαξε ένα ολόκληρο podcast (ίσως το πιο δη- μοφιλές των τελευταίων χρόνων) σχετικά με το αν η CIA ήταν για λό- γους προπαγάνδας πίσω από το «Wind of Change» των Scorpions. Το πιο σημαντικό όμως έργο της μέχρι τώρα καριέρας του είναι το Μην πεις λέξη , μια αληθινή ιστορία για τον φόνο και τη μνήμη στη Βό- ρεια Ιρλανδία. Μια ιστορία που γοή- τευσε τόσο τον Κιφ ώστε να ασχο- ληθεί σε βάθος μαζί της όταν διά- βασε το 2013 στην εφημερίδα τη νεκρολογίατηςΝτολόρςΠράις, μιας ιστορικής φιγούρας του IRA από τα 70s. Και τον έπεισε να επιχειρήσει να μας μεταφέρει στο Μπέλφαστ της περιόδου έναρξης των Ταρα- χών (Troubles) ανάμεσα σε Καθολι- κούς και Προτεστάντες, Ρεπου- μπλικάνους κι Ενωτικούς αντίστοι- χα. Είναι η στιγμή που ο IRA απο- φασίζει να ριζοσπαστικοποιηθεί, αναπτύσσοντας ένα παραστρατιω- τικό κομμάτι (τους Provos) που πολύ γρήγορα αυτονομείται διεκ- δικώντας με πολύ πιο δυναμικό τρόπο (που σημαίνει επιθέσεις, συ- χνά τυφλές με θύματα αμάχους) την ανεξαρτησία από το στέμμα. Στην άλλη πλευρά, η RUC (η Βασι- λική Αστυνομία της Βορείου Ιρλαν- δίας)και,φυσικά,οΒρετανικόςΣτρα- τός, διαχρονικοί φορείς αυταρχι- σμού και καταπίεσης. Η Ιστορία με κεφαλαίο ξεδιπλώ- νεται από μια ιστορία με πεζό. Εί- ναι η απαγωγή μιας Καθολικής γυ- ναίκας της εργατικής τάξης, της ΤζινΜακόνβιλ, μπροστάσταμάτια των δέκα παιδιών της. Ο Κιφ ξεκινά από εκεί και διανύει μια πορεία, του- λάχιστον 30 ετών (μέχρι τη Συμφω- νία της Μεγάλης Παρασκευής του 1998) που κόστισε τη ζωή σε 3600 ανθρώπους. Μόνο που σε καμία στιγμή δεν παρασύρεται προσπα- θώντας να (ξανα)γράψει την Ιστο- ρία. Προτιμά να ξεδιπλώσει την αφήγηση διατηρώντας έναν true crime χαρακτήρα κι έτσι πετυχαί- νει να αντισταθεί στον πειρασμό να διαλέξει πλευρά ή να υποκύψει στην πανάκεια της βίας ως «μαμής της Ιστορίας». Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, φυσικά αυτό το πι- στεύουν. Είναι άνθρωποι της δι-