Αιχμές - Τεύχος #3

Κ οίταξα από το παράθυρο την προπέλα του 40-θέ- σιου ATR72. Κάτω απ’ το φτερό, λουσμένο σε θά- λασσα και φως, είδα ένα νησί στο χρώμα της ερή- μου. Χωρίς ορατή βλάστηση, μόνο κιτρινόλευκο ασβεστόλιθο. Η Κάλυμνος. Ο πιλότος μας πληροφόρησε ότι μπορεί να έχουμε ανατα- ράξεις κατά την προσγείωση. Έκλεισα τα μάτια μου κι έγειρα πίσω στο κάθισμά μου. Από τότε που ήμουν μικρός ήξερα ότι θα πήγαινα από πτώση. Ή για την ακρίβεια: θα έπεφτα απ’ τον ουρανό και θα πνιγόμουν στη θάλασσα. Δεν θυμάμαι όμως τη μέρα που η γνώση απέκτησε εντός μου την αίσθηση της σιγουριάς. Ο πατέρας μου ήταν αντιπρόεδρος στην επιχείρηση που διηύθυνε ο μεγάλος του αδερφός, ο θείος Έκτορας. Εμείς τα παιδιά αγαπούσαμε πολύ τον Έκτορα γιατί μας έφερνε πά- ντα δώρα και μας πήγαινε βόλτες με το αμάξι του, μια κα- μπριολέ Ρολς Ρόις, σε όλη την Αθήνα. Ο μπαμπάς συνήθως επέστρεφε σπίτι απ’ το γραφείο αφού είχα πάει για ύπνο, αλλά ένα βράδυ ήρθε νωρίς. Έμοιαζε κουρασμένος και μετά το δείπνο μπήκε στο γραφείο του και μίλησε πολλή ώρα με τον παππού στο τηλέφωνο· κατάλαβα ότι ήταν θυμωμένος. Όταν πήγα για ύπνο, ήρθε και κάθισε στο κρεβάτι μου κι όταν του ζήτησα να μου πει μια ιστορία, σκέφτηκε λίγο κι ύστερα μου είπε την ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου. Ζούσαν στην Αθήνα, αλλά βρίσκονταν στην Κρήτη όταν ο Δαίδαλος, πατέρας του Ίκαρου, διάσημος και πλούσιος τε- χνίτης, κατασκεύασε ένα ζευγάρι κέρινα φτερά, τα φόρεσε και πέταξε στον ουρανό. Οι άνθρωποι θαύμασαν το επίτευγ- μά του και οΔαίδαλος κι ηοικογένειά τουάρχισαν ν’ απολαμ- βάνουν παντού μεγάλου σεβασμού. Όταν ο πατέρας έδωσε τα φτερά στον γιο του, Ίκαρο, τον παρότρυνε να ακολουθή- σει την ίδια πορεία μ’ εκείνον, για να πάνε όλα καλά. Μόνο που ο Ίκαρος ήθελε να πετάξει αλλού, πιο ψηλά από τον πα- τέρα του. Κι όταν απέκτησε αέρα στα φτερά του και μέθυσε με το ύψος που είχε πάρει από τη γη και τους ανθρώπους, ξέχασε ότι δεν βρισκόταν στα ουράνια λόγω κάποιας υπε- ράνθρωπης ικανότητάς του μα μόνο λόγω των φτερών που του ’χε δώσει ο πατέρας του. Και, γεμάτος αυτοπεποίθηση, πέταξε πιοψηλά απ’ τον Δαίδαλο και πλησίασε τον ήλιο, που έλιωσε το κερί που είχε στα φτερά του. Κι έτσι ο Ίκαρος έπε- σε στη θάλασσα. Και πνίγηκε. Μεγαλώνοντας, πίστευα ότι η μικρή παραλλαγή του μύ- θου του Ικάρου που μου είχε πει οπατέρας ήταν μιαπροειδο- ποίηση προς τον μεγάλο του γιο. Ο θείος Έκτορας ήταν άτε- κνος κι, όταν θα ερχόταν η ώρα, εγώ θα καλούμουν να διευ- θύνω την εταιρεία. Μόνο αφού μεγάλωσα έμαθα ότι, εκείνη την εποχή, η εταιρεία είχε σχεδόν χρεωκοπήσει λόγω του αλόγιστου τζογαρίσματος του Έκτορα στην αγορά χρυσού· κι ότι ο παππούς τον είχε απολύσει, αφήνοντάς τον όμως να κρατήσει τον τίτλο του και το γραφείο του, για τα μάτια του κόσμου. Στην πραγματικότητα, επικεφαλής της εταιρείας είχε γίνει ο πατέρας μου. Ποτέ δεν έμαθα τελικά αν η ιστορία που επινόησε εκείνο το βράδυ στην άκρη του κρεβατιού μου είχε ως αποδέκτη εμένα ή τον θείο Έκτορα, ξέρω όμως ότι άφησε το αποτύπωμά της μέσα μου γιατί έκτοτε έχω παρό- μοιους εφιάλτες, ότι πέφτω και πνίγομαι. Και μερικές νύ- χτες, τα όνειρα αυτά αναδίδουν ζέστη κι άνεση, έναν ύπνο στον οποίο οτιδήποτε οδυνηρό παύει να υφίσταται. Ποιος είπε ότι δεν μπορείς να ονειρευτείς ότι πεθαίνεις; Το αεροπλάνο τραντάχτηκε και πνιχτές κραυγές ακού- στηκαν τριγύρω, καθώς πέσαμε σε δυο απανωτά κενά αέ- ρος. Για μια στιγμή ένιωσα αβαρής, ότι είχε έρθει η ώρα μου. Μα έκανα, βεβαίως, λάθος. Η ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΊΟ Ο ΤΖΟ ΝΈΣΜΠΟ ΕΠΙΣΤΡΈΦΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΆΡΧΟΝΤΑ ΤΗΣ ΖΉΛΙΑΣ Π Ρ Ο Δ Η Μ Ο Σ Ί Ε Υ Σ Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΊ ΣΤΙΣ 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ Ο ΆΡΧΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΖΉΛΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΊ ΣΤΙΣ 23/9 24 |