Αιχμές - Τεύχος #3

κάποτε να σχεδιάζουν μαζί. Στην πραγματικότητα ακόμα κι αν οι άνθρωποι που χτίζουν αυτή την ιστορία είναι αληθινοί, υπαρκτοί και διάσημοι, για την Ούλμαν είναι ο «πατέρας» και η «μητέρα», και ως τέτοιους τους αντιμετωπίζει από την αρχή ως το τέλος, ακόμα κι αν οι ζωές τους ήταν εντελώς διαφορετικές από αυτές των γονιών των περισσότερων από εμάς. Με κάποιον τρόπο, η Ανησυχία θα μπορούσε να ιδωθεί σαν ένα φωτογραφικό άλμπουμ ή έστω σαν ένα φωτογραφικό κολάζ από κομμάτια που δεν ενώθηκαν ποτέ με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς. Ή αλλιώς ως μια συμφιλίωση όχι μόνο με την απώλεια του πατέρα, αλλά και με το παρελθόν που υπήρξε αναμφίβολα καθοριστικό για τη συγγραφέα. Και μπορεί αυτό που ξεκάθαρα απουσιάζει από το βιβλίο να είναι «αποκαλύψεις» για τις ζωές και τις σχέσεις των πρωταγωνιστών του ή ίσως ακόμα και σαφή γεγονότα και ξεκάθαρες λεπτομέρειες που θα ενδιαφέρουν έναν επιμελή βιογράφο ή έναν θαυμαστή του «πατέρα» ή της «μητέρας». Μα ο αναγνώστης θα βρει κάτι πιο απροσδιόριστο αλλά σαφώς πιο πολύτιμο και διαφωτιστικό: Ένα χρονικό πολύπλοκων σχέσεων και συναισθημάτων, θραύσματα μιας οικογενειακής ιστορίας που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο κέντρο μιας από εκείνες τις μεγάλες ταινίες που γύριζε κάποτε ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. ΑΝΗΣΥΧΊΑ: Η ΛΙΝ ΟΎΛΜΑΝ ΣΥΝΑΝΤΆ ΞΑΝΆ ΤΟΝ ΠΑΤΈΡΑ ΤΗΣ ΊΝΓΚΜΑΡ ΜΠΈΡΓΚΜΑΝ ΓΡΆΦΕΙ Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΌΠΟΥΛΟΣ (FLIX.GR ) ΜΑ Ο ΑΝΑΓΝΏΣΤΗΣ ΘΑ ΒΡΕΙ ΚΆΤΙ ΠΙΟ ΑΠΡΟΣΔΙΌΡΙΣΤΟ ΑΛΛΆ ΣΑΦΏΣ ΠΙΟ ΠΟΛΎΤΙΜΟ ΚΑΙ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΌ: ΈΝΑ ΧΡΟΝΙΚΌ ΠΟΛΎΠΛΟΚΩΝ ΣΧΈΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΆΤΩΝ, ΘΡΑΎΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΉΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΚΆΛΛΙΣΤΑ ΝΑ ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΈΝΤΡΟ ΜΙΑΣ ΑΠΌ ΕΚΕΊΝΕΣ ΤΙΣ ΜΕΓΆΛΕΣ ΤΑΙΝΊΕΣ ΠΟΥ ΓΎΡΙΖΕ ΚΆΠΟΤΕ Ο ΊΝΓΚΜΑΡ ΜΠΈΡΓΚΜΑΝ. Δεν είναι μια συνηθισμένη βιογραφία, ούτε ένα αποκαλυπτικό memoir. Το βιβλίο της Λιν Ούλμαν σε εμπλέκει στην ιστορία μιας αλλιώτικης (σχεδόν) οικογένειας με τρόπο υπόκωφα συναρπαστικό. Α κόμα κι αν οι ταινίες του μιλούσαν σχεδόν πάντα για πράγματα εσωτερικά, νοητικά και ψυχολογικά κι αιωρούνταν στη σφαίρα μιας βαθύτερης σκέψης και πυκνών ‒σαν τα σκιερά δάση της Σουηδίας‒ συναισθηματικών τοπίων, ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν υπήρξε ανέκαθεν και ως το τέλος της ζωής του, ένας πρακτικός και απόλυτα πραγματιστής άνθρωπος. Πιθανότατα αυτή η αίσθηση του καθήκοντος, της συνέπειας απέναντι στις υποχρεώσεις του, ήταν κι ένας από τους λόγους που τον έκαναν λίγο καιρό πριν από τον θάνατό του, να συνομιλήσει εις βάθος με την κόρη του Λιν Ούλμαν, σε μια σειρά από μαγνητοφωνημένες συζητήσεις γι’ αυτό που θεωρητικά θα αποτελούσε τη βάση για ένα βιβλίο. Για τον Μπέργκμαν ήταν μια ακόμα «δουλειά» που έπρεπε να γίνει και γι’ αυτό θα έπρεπε να την κάνει όσο καλύτερα μπορούσε. Για την κόρη του Λιν, ήταν προφανώς κάτι πολύ περισσότερο, μια απόπειρα να έρθει κοντά σε έναν απόμακρο πατέρα και να χαρτογραφήσει τη δυναμική μιας σχέσης ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα που την έφεραν στον κόσμο, αλλά που ποτέ δεν δημιούργησαν μια τυπική οικογένεια. Η ίδια αναφέρει στο βιβλίο πως δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία που να περιλαμβάνει και τους τρεις τους, και με κάποιον τρόπο, αυτή εδώ η καταγραφή είναι ίσως η δική της απόπειρα να ενώσει τα κομμάτια και να δημιουργήσει τη συνολική, την ολοκληρωμένη εικόνα. Αντίθετα όμως με τον πατέρα της, που ήταν τόσο τακτικός, οργανωμένος και συνεπής, ώστε ακόμα και οι ταινίες που έβλεπε με τα παιδιά του θα ήταν πάντα σε σταθερό τόπο και χρόνο, η Λιν χρειάστηκε να αφήσει πίσω της την ακριβή καταγραφή και τις κατά λέξη συνομιλίες της με τον Μπέργκμαν, προκειμένου να φτιάξει κάτι πολύ πιο σύνθετο και μαζί πολύ πιο ενδιαφέρον από μια «αληθινή ιστορία» ή μια τυπική βιογραφία. Για χρόνια βουβές, κλειδωμένες στη μαγνητοταινία, οι συνομιλίες με τον πατέρα της περίμεναν να ακουστούν ξανά από την ίδια, μόνο αφού είχε ήδη ξεκινήσει να δουλεύει αυτό που θα γινόταν η Ανησυχία . Κάποιες από αυτές θα βρουν τη θέση τους μέσα στο βιβλίο, αλλά κυρίως αυτό που θα αποτυπώσει η συγγραφέας, θα είναι η αίσθηση των ανθρώπων τους οποίους αφορά αυτό το αφήγημα. Μέσα από τις λέξεις της, που ακολουθούν τα ίχνη των περιπετειωδών διαδρομών των ηρώων της, η Ούλμαν θα δοκιμάσει να βρει τα σημεία που οι πορείες τους συναντιούνται, εκείνα τα υλικά και τα αισθήματα που τους ενώνουν ακόμα κι αν δεν ήταν ποτέ μαζί, ακόμα κι αν ο πατέρας της είχε πεθάνει χρόνια πριν εκείνη ξεκινήσει να γράφει το βιβλίο της. Το δικό της βιβλίο κι όχι απαραίτητα εκείνο που ξεκίνησαν