Αιχμές - Τεύχος #2

ΒΆΣΙΑ ΤΖΑΝΑΚΆΡΗ Αδελφικό H αγαπημένη συγγραφέας και μεταφράστρια Βάσια Τζανακάρη επιστρέφει με το δεύτερο μυθιστόρημά της που μας ταξιδεύει σε ένα χωριό των Σερρών και στην όχι και τόσο…μακρινή δεκαετία του 1990. Η ιδέα για το Αδελ- φικό προέκυψε το 2 01 2 . Η α ρ χ ι κ ή πλοκή ήταν πολύ δια- φορετική, αλλά όσο την επεξεργαζόμουν στο μυαλό μου, ο «θόρυβος» καθάριζε και έβγαιναν στην επιφάνεια αυτά που ήθελα να πω. Ξεκίνησα στις αρχές του 2016. Είχα στον νου μου να γράψω μια ιστο- ρία για το Αδελφικό, ένα χωριό στον νομό Σερρών, τόπο γέννησης και κατοικίας ενός ποιητή που υπήρξε συνεργάτης του περιοδι- κού ΓΙΑΤΙ (περιοδικού που εξέδιδε ο πατέρας μου) κι έφυγε νωρίς, πριν τα τριάντα του. Τοημε- ρολόγιό του, που είχα στα χέρια μου, αποτέλεσε απλώς το έναυσμα. Ξεκινώντας, συ- νειδητοποίησα πως έγραφα σε μεγάλο βαθμό για τη φυγή, ως βαθιά ανεξιχνίαστη ανάγκη αλλά και ως διέξο- δο, για τη σχέση ανάμε- σα σε δύο αδέλφια, ιδωμένη απ’ τη μία πλευρά, για ανθρώ- πους που θέλουν να κάνουν κάτι στη ζωή τους και καταλήγουν να κάνουν κάτι άλλο, για ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και νιώθουν πάντα ένα κενό, για τηδεκαετία του , 90 και την απόσταση που μας χω- ρίζει από αυτήν, για τους τόπους, τις πόλεις, τα σπίτια απ’ όπου περνάμε στη ζωή μας, τη μητρότητα, την απώ- λεια, την ποίηση, τη μουσική, το σινεμά, μέχρι και τον Ντέι- βιντ Μπόουι και πώς μας άγγιξε ο θάνατός του. ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΜΑΛΑΚΑΤΈ Χωρίς πρόσωπο Ένα μυθιστόρημα σχόλιο για την ταυτότητα και την εικόνα του εαυτού την εποχή των social media, μια δυνατή ιστορία από τη δυνατή πένα της Κατερίνας Μαλακατέ. Ο Διονύσης πάνωσε έναν καβγά με τη μητέρα του θα αυτοπυροβοληθεί. Θα επιζήσει, αλλά δεν θα έχει πια πρόσωπο. Για χρόνια θα ζήσει στη σκιά, με μόνη συντροφιά τους γο- νείς του, τους φίλους του διαδικτύου και τον ψυ- χολόγο, μέχρι κάτι να αλλάξει. Και να βρει μια γυναίκα να αγαπά. Οι συγγραφείς είμαστε περίεργα πλάσματα, έχουμε εμμονές που τις ακολουθούμε χωρίς να ξέ- ρουμε πού θα μας βγάλουν. Το δικό μου ειδικό ενδιαφέρον γιατημεταμόσχευσηπροσώπου ξεκί- νησε όταν πρωτάκουσα για τη διαδικασία στις ει- δήσεις. Έκτοτε, συχνάπυκνάπαρακολουθούσατις εξελίξεις, διάβαζα άρθρα, συνεντεύξεις, βιβλία, έβλεπα βίντεο με το πριν και το μετά, αναρωτιό- μουν με προσήλωση για τη βιοηθική του πράγμα- τος και τις λεπτομέρειες της εγχείρησης. Κάποια στιγμή αποφάσισα να επικοινωνήσω με έναν άντρα στην Αμερική που είχε υποστεί τέτοιου εί- δους τραύματα, είχε πυροβοληθεί στο πρόσωπο, είχε μείνει απομονωμένος για πολλά χρόνια, και η μεταμόσχευση προσώπου τού ξανάδωσε πίσω τη ζωή του. Η κουβέντα μας ήταν αποκαλυπτική: ό,τι κι αν είχε περάσει, ήταν ένας από μας, ένας κοινός άνθρωπος. Μου έμοιαζε τόσο εξωπραγματικό να χάσεις το πρόσωπό σου, τη δυνατότητα της έκφρασης. Ήταν λιγότερο τρομακτικό από το να εγκλωβι- στείς στο ίδιο σου το σώμα, όμως δεν έπαυε να σου στερεί ένα κομμάτι ταυτότητας. Η ταυτότη- τα από την άλλη, ποιοι είμαστε πραγματικά και τι την καθορίζει, είναι η εμμονή που διατρέχει όλα μου τα βιβλία ως τώρα. ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΨΑΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ; EΓΡΑΦΑ ΣΕ ΜΕΓΆΛΟ ΒΑΘΜΌ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΓΉ, ΩΣ ΒΑΘΙΆ ΑΝΕΞΙΧΝΊΑΣΤΗ ΑΝΆΓΚΗ ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΩΣ ΔΙΈΞΟΔΟ, ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΈΣΗ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΕ ΔΎΟ ΑΔΈΛΦΙΑ, ΙΔΩΜΈΝΗ ΑΠ’ ΤΗ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΆ, ΓΙΑ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΈΛΟΥΝ ΝΑ ΚΆΝΟΥΝ ΚΆΤΙ ΣΤΗ ΖΩΉ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΉΓΟΥΝ ΝΑ ΚΆΝΟΥΝ ΚΆΤΙ ΆΛΛΟ, ΓΙΑ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΈΡΟΥΝ ΤΙ ΘΈΛΟΥΝ ΚΑΙ ΝΙΏΘΟΥΝ ΠΆΝΤΑ ΈΝΑ ΚΕΝΌ. ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ