Αιχμές - Τεύχος #2

« « LARA PRESCOTT Όσα κρατήσαμε κρυφά ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ: ΓΙΏΡΓΟΣ ΜΠΑΡΟΥΞΉΣ Το σημαντικότερο λογοτεχνικό ντεμπούτο του 2019, το οποίο έγινε μπεστ σέλερ των New York Times είναι μια ιστορία πολιτικού και κοινωνικού διωγμού· μια ιστορία για τον πόλεμο λέξεων μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ με επίκεντρο ένα λογοτεχνικό αριστούργημα, τον απαγορευμένο Δόκτορα Ζιβάγκο του Μπορίς Πάστερνακ. Κυρίως όμως, είναι μια ιστορία αγάπης. Θυμόμαστε τη σειρά τωνπαραθύρων στημίαπλευρά του τμήματος Σοβιετι- κής Ένωσης, που ήταν τόσο ψηλά που δεν μπορούσες να δεις έξω, έβλεπες μόνο το γκρίζο κτίριο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ απέναντι, που ήταν ακριβώς σαν το δικό μας γκρίζο κτίριο. Μιλούσαμε για το δικό τους τμήμα δακτυλο- γράφησης. Πώς ήταν οι κοπέλες; Τι ζωή έκαναν; Κοίταζαν ποτέ από τα πα- ράθυρά τους το δικό μας γκρίζο κτίριο και αναρωτιούνταν για μας; Εκείνες οι μέρες ήταν ατελείωτες και τόσο ακριβείς όσο τις ζούσαμε, αλλά εκ των υστέρων γίνονται μία. Δεν ξέρουμε αν το χριστουγεννιάτικο πάρτι όπου ο Γουόλτερ Άντερσον λέρωσε με κόκκινο κρασί το άσπρο που- κάμισό του και λιποθύμησε στη ρεσεψιόν με ένα σημείωμα στο πέτο του που έγραφε ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΗΑΝΑΝΗΨΗέγινε το ’51 ή το ’55. Ούτε θυμόμα- στε αν η Χόλι Φάλκον απολύθηκε επειδή άφησε έναν επισκέπτη αξιωμα- τούχο να τη φωτογραφίσει γυμνή στην αίθουσα συνεδριάσεων του δεύτε- ρου ορόφου ή αν πήρε προαγωγή εξαιτίας των ίδιων αυτών φωτογραφιών και απολύθηκε λίγο αργότερα για κάποιον άλλο λόγο. Άλλα πράγματα όμως τα θυμόμαστε καλά. Αν ερχόταν κανείς στο Αρχηγείο κι έβλεπε μια γυναίκα με κομψό ταγέρ απόπράσινο τουίντ ναακολουθεί έναν άντραστο γραφείο του ήμια γυναί- κα με κόκκινα ψηλοτάκουνα παπούτσια και ασορτί πουλόβερ αγκορά στη ρεσεψιόν, μπορεί να συμπέραινε ότι αυτές οι γυναίκες ήταν δακτυλογρά- φοι ή γραμματείς – και ήταν σωστό. Την ίδια στιγμή όμως ήταν και λάθος. Όλες δακτυλογραφούσαμε, αλλά μερικές από εμάς έκαναν κι άλλα πράγ- ματα. Για αυτό μας λένε έτσι στις περισσότερες γλώσσες, secretary, secretaire, από το λατινικό secretus, secretum, ο άνθρωπος που του εμπι- στεύονται κάποιο μυστικό. Δεν λέγαμε λέξη για τη δουλειά που κάναμε αφού καλύπταμε τις γραφομηχανές μας κάθε μέρα. Σε αντίθεση με μερι- κούς από τους άντρες, ξέραμε να κρατάμε τα μυστικά μας. CHARLOTTE MCCONAGHY Πριν χαθούν τα πουλιά ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ: ΚΛΑΊΡΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΉΛ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΊ ΣΤΙΣ 7/12 Η Φράνι Στόουν έχει περάσει όλη της τη ζωή δίπλα στη θάλασσα, αφοσιωμένη στα πουλιά που πετούν πάνω απ’ τα νερά. Όταν όμως τα πουλιά αρχίζουν να εξαφανίζονται εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, η Φράνι αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Στην απομακρυσμένη Γροιλανδία, βρίσκει το τελευταίο σμήνος χιονογλάρονων, το είδος με τη μακρύτερη αποδημία σε όλο το ζωικό βασίλειο, και αποφασίζει να τα ακολουθήσει ως το τέλος της διαδρομής τους, την Ανταρκτική. Καθώς αντιμετωπίζει τις δυσκολίες του ταξιδιού προς τον νότο, ξετυλίγεται η ιστορία της ζωής της…Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η συγγραφέας Emily St. John Mandel ( Σταθμός 11 ), πρόκειται για ένα μοναδικό μυθιστόρημα από μια χαρισματική συγγραφέα. Τα ζώα πεθαίνουν. Σύντομα θα είμαστε ολομόναχοι εδώ. Κάποτε, ο άντρας μου βρήκε μια αποικία από θαλασσοβάτες στη βρα- χώδη ακτή του αδάμαστου Ατλαντικού. Το βράδυ που με πήγε εκεί, δεν ήξεραότι ήταν μερικοί από τους τελευταίους του είδους τους. Ήξεραμονά- χα ότι ήταν στη φυσική τους κατάσταση μέσα στις νυχτερινές σπηλιές τους και τολμηροί καθώς βουτούσαν μέσα στα φεγγαρόλουστα νερά. Μεί- ναμε ένα διάστημα μαζί τους κι εκείνες τις λίγες σκοτεινές ώρες μπορέσα- με να προσποιηθούμε πως ήμασταν κι εμείς έτσι ελεύθεροι στη φυσική μας κατάσταση. Κάποτε, όταν τα ζώα χάνονταν στην πραγματικότητα, στ’ αλήθεια, κι όχι απλώς στις προειδοποιήσεις για τα ζοφερά μελλούμενα, αλλά τώρα, αυτή εδώ τη στιγμή, σε μαζικούς αφανισμούς που μπορούσαμε να δούμε και νααισθανθούμε, αποφάσισα ναακολουθήσωέναπουλί πάνωαπό έναν ωκεανό. Ίσως έλπιζα πως θα με οδηγούσε εκεί όπου είχαν πετάξει όλα, όλα σαν κι αυτό, όλα τα πλάσματα που νομίζαμε ότι είχαμε σκοτώσει. Ίσως νό- μιζα ότι θα ανακάλυπτα ποιο ήταν αυτό το σκληρό πράγμα που μια ζωή με παρακινούσε να παρατάω τους ανθρώπους και τα μέρη και τα πάντα. Ή ίσως ευχόμουν απλώς ότι η τελική αποδημία του πουλιού θα μου έδειχνε ένα μέρος για να ανήκω. Κάποτε, τα πουλιά γεννούσαν έναν πιο άγριο εαυτό μου. » » ΞΈΝΗ ΛΟΓΟΤ Ε ΧΝΊ Α Α ΙΧΜΉΣ | 13