Αιχμές - Τεύχος #2

MARILYNNE ROBINSON Στο σπίτι ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ: ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΣΧΙΝΆ Έπειτα από είκοσι χρόνια απουσίας, ο άσωτος γιος Τζακ Μπάουτον επιστρέφει στην πατρική εστία επιζητώντας να βρει εκεί καταφύγιο και να συμφιλιωθεί µε το παρελθόν του... Το βραβευμένο με Orange μυθιστόρημα της μεγαλύτερης σύγχρονης αμερικανίδας συγγραφέα. Η τραπεζαρία ήταν ίδια κι απαράλλαχτη, όπως και το υπόλοιπο σπίτι. Αλλά ήταν καταθλιπτική, εξαιτίας κάποιων στοιχείων της που θα μπορού- σαν εύκολα να έχουν αλλάξει. Αν περνούσε από το χέρι της να κατεβάσει τα δαμασκηνί παραπετάσματα που πλαισίωναν τις δαντελένιες κουρτί- νες, οι οποίες κρέμονταν μπροστά από τα στόρια των παραθύρων, θα το είχε κάνει στο λεπτό. Αν περνούσε από το χέρι της να απομακρύνει το δα- μασκηνί χαλί με τα μαβιά ριπίδια ή πτερύγια ή ριζίδια στην μπορντούρα. Θα είχε αδειάσει τον μπουφέ από όλη εκείνη τη σαβούρα από μπιχλιμπί- δια, δωράκια που μοστράρονταν εκεί από ευγένεια προς εκείνους που τους τα είχαν χαρίσει, πολλοί από τους οποίους πρέπει να είχαν ήδη απο- δημήσει εις Κύριον. Πορσελάνινα γατάκια και σκυλάκια και πουλάκια, πια- τάκια του γλυκού από οπαλίνα. Αλλά αυτός ο χώρος του σοβαρού, αέναου δειλινού είχε γίνει το θέατρο κάθε οικογενειακής χαράς, κι εδώ θα γιόρτα- ζαν την παλιννόστηση του Τζακ, αν βέβαια ξυπνούσε εγκαίρως. Όταν ο πατέρας της σηκώθηκε και ντύθηκε –πράγμα που του πήρε μισή ώρα– της είπε, «Θα μπορούσες να πας να του χτυπήσεις την πόρτα». Τότε τον άκου- σαν να κατεβαίνει τα σκαλιά. Έκανε ένα βήμα μέσα στο δωμάτιο και στάθηκε εκεί. Φορούσε το σακάκι και τη γραβάτα του. Φαινόταν διστακτικός, λες και φοβόταν μήπως σφε- τεριζόταν τον χώρο, λες και θα ήταν πιο χαρούμενος αν βρισκόταν αλλού. Έμοιαζε με τον παλιό Τζακ. Πρέπει να σκέφτηκε το ίδιο κι ο πατέρας της, γιατί ήταν φανερό πως συγκινήθηκε που τον είδε. Πέρασε ένα λεπτό προ- τού να πει, «Πέρασε, γιε μου. Κάθισε, κάθισε». « « » JULI ZEH Πρώτη του έτους ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ: ΑΠΌΣΤΟΛΟΣ ΣΤΡΑΓΑΛΙΝΌΣ Ένα ψυχολογικό θρίλερ που κόβει την ανάσα: Πώς μπορεί οι παραδεισένιες διακοπές δυο μικρών παιδιών να καταλήξουν σε μια κόλαση; Μπορεί η παιδική ηλικία να καθορίσει τη ζωή μας ή μήπως αποφασίζουμε εμείς την τύχη και τη δυστυχία μας; Το παραμύθι του Χάνσελ και της Γκρέτελ γραμμένο για ενήλικες. Το ποδήλατο κάνει καλό. Σαν να του παίρνει τον φόβο από την κοιλιά, να τον μεταφέρει στα πόδια κι εκεί να τον καίει. Η καρδιά του Χένινγκ χτυπάει κανονικά. «Αυτό» έχει αποσυρθεί, έχει πάει ξανά για ύπνο. Ο Χένινγκ θα προτιμούσε να μείνει πάνω στο ποδήλατο για το υπόλοιπο της ζωής του. Αυτή τη στιγμή, σκέφτεται, είμαι ουσιαστικά ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος. Ένας άντρας που κάνει διακοπές, πάνω σ’ ένα ποδήλατο, πα- λεύοντας με τον άνεμο, παρακινούμενος από τη μεγαλοπρεπή θέα του τοπίου. Αρχέγονη, προανθρώπινη. Μια πρωτοχρονιάτικη ανάβαση σ’ έναν τόπο χωρίς παρελθόν. … Τη στιγμή που ο Χένινγκ θέλει να στρέψει την προσοχή του σε κάτι άλλο, παρατηρεί τον βοσκό. Τα ρούχα που φοράει βρίσκονται σχεδόν σε πλήρη αρμονία με το φόντο. Στέκεται σε κάμποση απόσταση από τον δρόμο, στο κέντρο ακριβώς του κοπαδιού, δεσπόζοντας αγέρωχα πάνω από τα ζώα σαν κολόνα στο άδειο τοπίο. Στο κεφάλι φοράει ένα σκούρο σκουφί και το πρόσωπό του είναι τυλιγμένο μ’ ένα μαντίλι που αφήνει μόνο τα μάτια ελεύθερα. Τον προστατεύει από τη σκόνη και τον αέρα, σκέφτεται ο Χέ- νινγκ, λογικό. Παρ’ όλα αυτά, κάτι το παράξενο υπάρχει. Ο άντρας τον κοι- τάζει. Ο Χένινγκ δεν μπορεί να διακρίνει το βλέμμα του από την απόσταση που τους χωρίζει, αλλά ο τύπος στέκεται στραμμένος προς το μέρος του, ακίνητος, μολονότι το κοπάδι που, υποτίθεται, θα έπρεπε να ελέγχει σιγά σιγά ξεμακραίνει. Ενώ ο Χένινγκ απομακρύνεται από το σημείο κάνοντας πεταλιές κόντρα στον αέρα και στην ανηφόρα, ο βοσκός τον ακολουθεί με το βλέμμα του. Μοιάζει να περιστρέφει το σώμα του χωρίς να κινεί τα πό- δια, σαν τις κούκλες στο τρενάκι του τρόμου. Και κάτι ακόμα είναι παράξε- νο. Δεν ακούγεται ο παραμικρός ήχος από το κοπάδι, μήτε ένα βέλασμα, μήτε γάβγισμα. Αυτό μάλλον οφείλεται στη διεύθυνση του ανέμου. Όταν ο Χένινγκ ύστερα από μισό χιλιόμετρο στρέφει το κεφάλι του προς τα πίσω, ο βοσκός στέκεται ακόμη εκεί, χωρίς τις κατσίκες του, που έχουν ξεμακρύ- νει για τα καλά μαζί με τα σκυλιά. » ΞΈΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ ΑΙΧΜΉΣ