Αιχμές - Τεύχος #1

Σκέψη #196 Στις απέραντες επίπεδες μογγολικές στέπες όπου δύσκολα μπορεί να κρυφτεί κανείς, όταν ένα ζευγάρι νομάδων ήθελε να κάνει έρωτα, σήκωνε ένα ζωηρόχρωμο φλάμπουρο έτσι ώστε όλοι όσοι περνούν από εκεί γύρω, να γνωρίζουν πως δεν πρέπει να πλησιάσουν περισσότερο γιατί θα ενοχλήσουν. Και θυμήθηκα μια νόστιμη και ζωηρή ψιλικατζού των παιδικών μου χρόνων, η οποία, κάθε φορά που επέστρεφε από ταξίδι ο νταλικέρης άντρας της, μάζευε τα μαλλιά της ψηλά με έναν πολύ αυστηρό και συνάμα αστείο τρόπο και όλοι οι ενδιαφερόμενοι ήξεραν πως για μερικές μέρες δεν είναι διαθέσιμη. Όταν πια ήμουν δεκαεφτά ή δεκαοχτώ, και τόλμησα να της πω πως ήξερα τι κάνει, αφού πρώτα έσκασε στα γέλια, δαγκώθηκε και με μάλωσε που ήμουν τόσο μικρός ακόμη. Πρέπει να κοντεύει τα εβδομήντα πια αλλά ακόμη κλείνουμε συνένοχα το μάτι ο ένας στον άλλον αν τύχει και συναντηθούμε. Μ’ αφορμή ένα τηλεφώνημα της μάνας μου αν και πότε θα πάω να τους δω. Σκέψη #190 Διορθώνω κάτι ανόρεχτα και γι’ αυτό πού και πού λοξοκοιτάω στα αντικρινά μπαλκόνια. Σε κάποιο απ’ αυτά, εδώ και ώρα ο ηλικιωμένος κύριος, με φανελάκι παρόμοιο μ’ αυτά που φοράει ο πατέρας μου τα καλοκαίρια, κάτι διαβάζει. Η σχεδόν συνομήλικη γυναίκα του, που τη βρίσκω πολύ όμορφη κυρία, του φέρνει ένα ούζο, αν διακρίνω καλά. ΣΚΈΨΕΙΣ ΠΟΥ ΚΆΝΩ ΚΑΠΝΊΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΌΝΙ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΤΖΑΜΙΏΤΗ Ο ηλικιωμένος διακόπτει, βγάζει τα γυαλιά πρεσβυωπίας και ενώ εκείνη ετοιμάζεται να ξαναμπεί μέσα, της βάζει άγριο χέρι. Τίποτα χλιαρό ή γλυκούλικο, κανονικό χούφτωμα αρσενικού σε θηλυκιά που τον καυλώνει. Η γυναίκα, προφανώς ζωντανή όσο και αυτός, του ρίχνει μια ζηλευτή κοριτσίστικη ματιά, τον ψευτομαλώνει και ξεγλιστράει ακριβώς με την καθυστέρηση που χρειάζεται. Ας πούμε πως μερικοί άνθρωποι ξέρουν για τη ζωή περισσότερα από μας. Σκέψη #159 Τα χαμόγελα που σου προκαλεί ο Λοτζ και η Θεραπεία του, το πιάνο του Γκλας, οι φωνές της λαϊκής από κάτω στην Καλλιδρομίου, η ήρεμη βροχή, η αίσθηση πως μπορείς ξανά να περάσεις μέσα από τοίχους∙ αίσθηση που σε πιάνει όποτε είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο, το ότι αργότερα θα βρεθείς με ανθρώπους που τους θες στη ζωή σου, τα δύο κομμάτια χορτόπιτας από τον Ασημακόπουλο, τα στριφτά τσιγάρα σου που μέρα με τη μέρα δείχνουν όλο και περισσότερο με τσιγάρα, όλα αυτά μοιάζουν παραπάνω από αρκετά για ένα συνηθισμένο πρωινό Σαββάτου ακόμα και για έναν συγκρατημένα απαισιόδοξο όπως είσαι εσύ. Ναι, έχουμε δει και χειρότερες μέρες. Σκέψη #156 Τα παλιά θυροτηλέφωνα χωρίς κάμερα είναι μεγάλη εφεύρεση. Σου λένε τα πάντα για αυτούς που σε γυρεύουν. Γι’ αυτό, πρέπει να ανοίγει κανείς μόνο σε όσους απαντάνε στο «ποιος είναι;» μ’ ένα απλό «εγώ». Όποιοι δίνουν όνομα ή ιδιότητα έρχονται ως ξένοι, δεν χάλασε και ο κόσμος αν δεν τους δεις. ΤΑ ΧΑΜΌΓΕΛΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΊ Ο ΛΟΤΖ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΊΑ ΤΟΥ, ΤΟ ΠΙΆΝΟ ΤΟΥ ΓΚΛΑΣ, ΟΙ ΦΩΝΈΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΉΣ ΑΠΌ ΚΆΤΩ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΔΡΟΜΊΟΥ, Η ΉΡΕΜΗ ΒΡΟΧΉ, Η ΑΊΣΘΗΣΗ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΊΣ ΞΑΝΆ ΝΑ ΠΕΡΆΣΕΙΣ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΟΊΧΟΥΣ∙ ΑΊΣΘΗΣΗ ΠΟΥ ΣΕ ΠΙΆΝΕΙ ΌΠΟΤΕ ΕΊΣΑΙ ΈΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΉΣΕΙΣ ΚΆΤΙ ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΟ… * ΤΟ ΝΈΟ ΒΙΒΛΊΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ ΤΖΑΜΙΏΤΗΜΕ ΤΊΤΛΟ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΉΚΕΙ Η ΚΌΛΑΣΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΊ ΣΤΙΣ 31/10. ©ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΤΖΑΜΙΏΤΗΣ | 7