Αιχμές - Τεύχος #1

ΜΑΝΏΛΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΆΚΗΣ ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΉΣ ΤΡΈΛΑΣ Ο διάφανος καθρέφτης Σ τις αστυνομικές αφηγήσεις έρχεται μοιραία κάποια στιγμή που ο κατηγορούμενος σύρεται στο ανακριτικό γραφείο κι υποβάλλεται σε σκληρές κι αδιάκριτες ερωτήσεις, με τους αστυνομικούς να τον πιέζουν –με βίαιες κι αθέμιτες συχνά τεχνικές– να ομολογήσει την αλήθεια.Έπειταηδράσημεταφέρεται στο παρακείμενο δωμάτιο, όπου μια άλλη ομάδα, με επικεφαλής τον επιθεωρητή που ’χει αναλάβει την υπόθεση, παρακολουθεί την ανάκριση πίσωαπ’τονκαθρέφτη. Οκατηγορούμενος μπορεί να υποψιάζεται την ύπαρξη των ειδημόνων στο γειτονικό δωμάτιο, αλλά το μόνο που μπορεί να δει στο τζάμι που βρίσκεται ανάμεσά τους, είναι ηαντανάκλασητου εαυτούτου. Ηπρακτική του διάφανου καθρέφτη είναι κοινή σε συνθήκες ανάκρισης κι έρευνας γιατί εξασφαλίζει μια ξεκάθαρα μονόδρομη ορατότητα, η οποία δίνει στον ερευνητή άπλετη θέα στις κινήσεις του υποκειμένου που μελετά. Εκτός απ’ τα αστυνομικά γραφεία και τα επιστημονικά εργαστήρια, αυτό συμβαίνει και στα ριάλιτι σόου. Οι παίκτες ζουν κανονικά τη ζωή τους, αλλά γνωρίζουν ότι πίσωαπ’ τους καθρέφτες βρίσκονται κάμερες που καταγράφουν το καθετί. Όλοι λένε ότι μετά από λίγο ξεχνούν τις παρουσίες πίσωαπ’ τον καθρέφτη κι επικεντρώνονται σε όσα συμβαίνουν στο δικό τους δωμάτιο. Αυτό είναι και το ζητούμενο άλλωστε. Ο διάφανος καθρέφτης δημιουργεί μια βαθιά ρωγμή, ανοίγει ένα μοναδικό πέρασμα, και προσφέρειμιαανήκουστηπρόσβαση σ’ ένα κραυγαλέο θέαμα: στη ζωή ενός ανθρώπου που έχει ξεχάσει ότι τον παρακολουθούν διαρκώς. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας τέτοιος διάφανος καθρέφτης που λειτουργεί αδιάλειπτα, με ένταση και μεγάλη αποτελεσματικότητα. Είναι η πιο εξελιγμένη μαζική μορφή έρευνας, και η πιο τεχνολογικά προηγμένη. Οι χρήστες βλέπουν στον καθρέφτη του μέσου την εικόνα του εαυτού τους, την οποίαφροντίζουν και καλλωπίζουν κι επιμελούνται διαρκώς, φτάνοντας στο σημείο να γίνονται άθελά τους επιδειξιομανείς καταθλιπτικοί νάρκισσοι, και να υποτάσσουν ολοκληρωτικά την ύπαρξή τους στην υπηρεσία ενός αλγοριθμικού παιχνιδιού αέναης εντυπωσιοθηρικής απόσπασης προσοχής. Όλοι γνωρίζουν ότι η συμπεριφορά τους εποπτεύεται στενά, αλλά αδιαφορούν, θεωρώντας το τίμημα αυτό ελάχιστο μπροστά στα οφέλη της πανοπτικής ηδονοβλεπτικής φαντασμαγορίας. Όμως αυτή η ριζική διαφάνεια, αυτή η θέα που έχουν οι πλατφόρμες και οι διαφημιζόμενοι στις συνήθειες και τις συμπεριφορές των χρηστών, έχει ανυπολόγιστη αξία, πρώταως «μεγάλα δεδομένα» κι έπειταως «προβλεπτική ανάλυση», γιατί έτσι μπορούν να χειραγωγούνται άριστα τα πειραματόζωα. Η δύναμη κι η κλίμακα του πειράματος είναι τεράστια, μοναδική, πρωτόγνωρη. Κι όπως συμβαίνει στις αστυνομικές αφηγήσεις,τοντελευταίολόγοτονέχει πάντα ο δαιμόνιος επιθεωρητής. * ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟ ΒΙΒΛΊΟ ΤΟΥ ΜΑΝΏΛΗ ΑΝΔΡΙΩΤΆΚΗ ΤΟ ΔΕΞΊ ΧΈΡΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΊ ΑΠΌ ΤΙΣ ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΗΡΩΑ Ο Αντώνης Γκόλτσος συνομιλεί με τον Αλκιβιάδη Πικρό, τον ήρωά του στα αστυνομικά μυθιστορήματά του Η αφιέρωση και Οδηγός φόνων , που είναι και ο ίδιος συγγραφέας. Α υτές τις αυγουστιάτικες ημέρες φιλοξενoύμε, η Δέσποινα και εγώ, στο εξοχικό της Αίγινας, τον Αλκιβιάδη Πικρό με τη Ζουλού, την αγαπημένη του μπαργούμαν που τον αποκαλεί Άλκη Όστερ. Οι συζητήσεις μαζί του έχουν πάντα ενδιαφέρον. Ιδού, λοιπόν, ένα σύντομο, από στήθους απόσπασμα από τη χθεσινοβραδινή μας συζήτηση: ΑΓ: Μας έλεγες ότι, αν δεν ήταν η Ζουλού, όλα θα ήταν διαφορετικά. Στο «όλα» περιλαμβάνεις και τον εαυτό σου, τον Αλκιβιάδη; ΑΠ (κοιτάζοντας τη Ζουλού): Σίγουρα. Η Ζουλού είναι μία γυναίκα της σειράς. Εεε…, εννοώ ότι βάζει τα πράγματα σε μία σειρά, σε μία γραμμή∙ όταν εγώ είμαι της τεθλασμένης. ΑΓ: Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσες ποτέ να τηρήσεις τις προθεσμίες που σου βάζουν∙ αλλά, χάρη στη Ζουλού… ΑΠ: Ναι, ναι, σωστά, αλλά, για μισό λεπτό. Ποιος βάζει τις προθεσμίες αν όχι εσείς; Ήθελα και παλιότερα να σας ρωτήσω. Γιατί είναι πάντα τόσο σφιχτές; ΑΓ: Γιατί θέλω να σε βλέπω πώς λειτουργείς υπό πίεση. Η αστυνομική λογοτεχνία όλη, δεν είναι έτσι; Δεν είναι για ανθρώπους που λειτουργούν υπό πίεση; Δολοφόνοι, ντετέκτιβ, αστυνομικοί;… ΑΠ: Και οι συγγραφείς; ΑΓ: Ω! Και οι συγγραφείς και οι συγγραφείς! Μάλιστα, αυτοί αυθυποβάλλονται στην πίεση που ορίζουν οι ίδιοι, όταν οι άλλοι πιέζονται κατ’ επιταγή τρίτου. ΑΠ: Μμμ…, βλέπω τι λέτε. Όμως, εσείς οι συγγραφείς διατρέχετε και έναν κίνδυνο. ΑΓ: Κίνδυνο; ΑΠ: Να, σαν να λέμε, «ΟΠικρός του Γκόλτσου». Στον αναγνώστη είναι το δικό μου όνομα που έρχεται πρώτο. Στο τέλος θα μείνει μόνο ο Πικρός. Είστε βέβαιος ότι θα είστε πάντα εσείς που θα πέφτετε πρώτος στο νήμα; ΑΓ: Ναι, Άλκη, δεν σου κρύβω πως είναι κάτι που με απασχολεί. Με ανακουφίζει κάπως το ότι εγώ θα έχω πάντα το πάνω χέρι. ΑΠ: ;;;;;;;;;; ΑΓ: Το πάνω χέρι, εννοώ ότι μπορώ ανά πάσα στιγμή να σε εξαφανίσω. ΑΠ: Α! ναι, μπορείτε να το κάνετε. Μόνο θα παρακαλέσω να είναι κάτι ήπιο. Εννοώ, ο τρόπος. Όχι υπέρμετρη βία και αίματα. Και όχι αυτοκτονία! Θα ήταν ανέντιμο από την πλευρά σας. Σκεφτείτε μόνο πως ο διάδοχός μου στις ιστορίες σας θα ξέρει. Και θα είναι καλύτερα προετοιμασμένος απ’ ό,τι εγώ. Και, για να μη ρισκάρει, θα παραμένει υποτονικός και άχρωμος. Τελικά, θα είσαστε εσείς ο χαμένος από χέρι… * ΜΠΕΊΤΕ ΣΤOWWW.METAIXMIO.GR ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΆΣΕΤΕ ΤΟ ΠΛΉΡΕΣ ΚΕΊΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΖΉΤΗΣΗΣ. 26 |