Αιχμές - Τεύχος #1

Τ ο τρομερό παιδί της ισπανόφωνης λο- γοτεχνίας, η ταλαντούχα κυρία Lui­ selli, μεξικανικής καταγωγής, αλλά μόνιμος κάτοικος ΗΠΑ, στο τρίτο της μυθιστόρημα (το πρώτο ωστόσο γραμ­ μένο απευθείας στα αγγλικά) ταράζει τα νερά αγ- γίζοντας ένα από τα θέματα που απασχολούν ιδιαίτερα την εποχή μας: τη μετανάστευση. Υπο- ψήφιο για το Women’s Prize και για το Booker, το μυθιστόρημα το Αρχείο των χαμένων παιδιών ξε- κίνησε ως μια αντίδραση της συγγραφέα σε όλα αυτά που έβλεπε μπρος στα μάτια της ως εθελό- ντρια διερμηνέας για τα ασυνόδευτα μεταναστό- πουλα από το Μεξικό που ζητούσαν άσυλο στις ΗΠΑ. Η συγγραφή του μυθιστορήματος διακόπη- κε μάλιστα για να γράψει ένα μη μυθοπλαστικό βιβλίομετίτλο Tellmehowitends , πουείναι ημαρ- τυρία της για την οδύσσεια αυτών των παιδιών. Αυτό που αρχικά ήταν ένα οργισμένο ξέσπασμα τηςLuiselli, υπέρτοδέονδιδακτικόκαι έντοναπο- λιτικό, εξελίχθηκε σε μια υπέροχη ιστορία στην οποία η εμπειρία των παιδιών που μεταναστεύουν φιλτράρεται μέσααπότηναβίασταποιητική, τρυ­ φερή και αστεία περιπλάνηση μιας οικογένειας που ξεκινά από τη Νέα Υόρκη για να καταλήξει στα μεξικανικά σύνορα. Η σχέση του ζευγαριού, τουπατέρακαι τηςμητέρας τηςοικογένειας, απο- συντίθεται, ενώ και οι δυο παλεύουν να καταγρά- ψουν την αποσύνθεση που επικρατεί γύρω τους. Τη συγγραφή δεν μπορείς να την αποκόψεις από την καθημερινή σου ζωή, λέει η Luiselli, η οποία ήταν παντρεμένη με τον μεξικανό συγ- γραφέα Álvaro Enrigue και θεώρησε φυσικό να ενσωματώσει το τέλος του γάμου της στο μυθι- στόρημά της το Αρχείο των χαμένων παιδιών , το οποίο συνέπεσε με την ολοκλήρωση της συγ- γραφής του. Όταν ξανακοίταξε τα σημειωματά- ριά της στηφάση της προετοιμασίας για τη συγ- γραφή του Αρχείου των χαμένων παιδιών η Luiselli διαπίστωσε πως ο πυρήνας της ιστορίας της υπήρχε από την αρχή: «Παιδιά και γονείς – παιδιά που ακούνε τις ιστορίες που τους αφη- γούνται οι γονείς τους». Ο συνδυασμός των πιο καθημερινών, μπανάλ σκηνώνμε τον τρόμοτωνασυνόδευτωνανήλικων στασύνοραδενήταν,όπωςλέειηίδια,μιαστρατη- γικήτηςγιαναβοηθήσει τουςαναγνώστεςναταυ- τιστούνμετηδράση, αλλάαπλώςμιααποτύπωση του πόσο άναρχη είναι η ίδια η ζωή. Μια από τις χειρότερες απαιτήσεις της συγγραφής λογοτε­ χνίας είναι ότι πρέπει ναδημιουργεί ταυτίσεις. «Συγγνώμη, αλλάόλααυτάταθεωρώβλακείες. Κάτι είναι καλό γιατί μιλάει μέσα μου· γιατί με βγάζει από τον εαυτό μου, με ωθεί να μπω με τη φαντασία μου σ’ έναν άλλο εαυτό. Αλλά η ιδέα της ταύτισης καλλιεργείται στο πλαίσιο της δι- δασκαλίας της λογοτεχνίας. Η άλλη αντίληψη ότι κάτι είναι καλό γιατί σου μαθαίνει ενσυναί- σθηση δείχνει πόσο χαμηλά μπαίνει ο πήχης! Αν είναι να αφιερώσεις τη ζωή σου στα εικαστικά ή στη λογοτεχνία, σε κάτι αμφίβολης χρησιμότη- τας δηλαδή, νομίζω πως δεσμεύεσαι να προ- σπαθήσεις να καταλάβεις τους άλλους, το πνεύ- μα και την ψυχή τους, αυτό είναι το μίνιμουμ. Βέβαια, πρέπει να το δουλέψουμε αυτό το μίνι- μουμ γιατί είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι που δυσκολεύονται να φανταστούν πώς είναι η ζωή κάποιου άλλου». ΚΕΊΜΕΝΟ ΒΑΣΙΣΜΈΝΟ ΣΕ ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ GUARDIAN * ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΊ ΣΤΙΣ 28/11, ΣΕ ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΉΣ ΚΝΉΤΟΥ. Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΌΣ ΤΩΝ ΠΙΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΏΝ, ΜΠΑΝΆΛ ΣΚΗΝΏΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΌΜΟ ΤΩΝ ΑΣΥΝΌΔΕΥΤΩΝ ΑΝΉΛΙΚΩΝ ΣΤΑ ΣΎΝΟΡΑ ΔΕΝ ΉΤΑΝ, ΌΠΩΣ ΛΈΕΙ Η ΊΔΙΑ, ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΉ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΉΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΝΑ ΤΑΥΤΙΣΤΟΎΝ ΜΕ ΤΗ ΔΡΆΣΗ, ΑΛΛΆ ΑΠΛΏΣ ΜΙΑ ΑΠΟΤΎΠΩΣΗ ΤΟΥ ΠΌΣΟ ΆΝΑΡΧΗ ΕΊΝΑΙ Η ΊΔΙΑ Η ΖΩΉ. ΜΙΑ ΑΠΌ ΤΙΣ ΧΕΙΡΌΤΕΡΕΣ ΑΠΑΙΤΉΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΉΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑΣ ΕΊΝΑΙ ΌΤΙ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΊ ΤΑΥΤΊΣΕΙΣ. 20 | ΞΈΝΗ ΛΟΓΟΤ Ε ΧΝΊ Α Α ΙΧΜΉΣ Κάποιες φορές όμως ένα μικρό φως μπορεί να σε κάνει να αποκτήσεις επίγνωση του σκοτεινού, άγνωστου χώρου που το περιβάλλει, της τεράστιας άγνοιας που τυλίγει όλα όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε. Κι αυτή η αναγνώριση και αποδοχή του σκότους είναι πιο πολύτιμη απ’ όλες τις πραγματικές γνώσεις που μπορεί ποτέ να αποκτήσουμε. « »