Αιχμές - Τεύχος #1

LUCA RICCI Το φθινόπωρο ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ: ΔΉΜΗΤΡΑ ΔΌΤΣΗ Ένας 50χρονος αποτυχημένος συγγραφέας, ανικανοποίητος από τον γάμο του, περιδιαβαίνει τους δρόμους της φθινοπωρινής Ρώμης ώσπου βρίσκει τον έρωτα που θα του στοιχειώσει τη ζωή... Το υποψήφιο για βραβείο Strega μυθιστόρημα ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ιταλούς λογοτέχνες. Εγώ, στομεταξύ, βυθιζόμουνστηνπολυθρόνακαι στιςαναμνήσεις, σταχαμέ- ναπράγματαπουείχαζήσει με τηνΤζέμαμόλιςμερικές εβδομάδες νωρίτερα. Τότεπου, μεθυσμένοι απότους ίδιουςμας τους εαυτούς, ανεβαίναμεπάνω σε βάρκες που όργωναν θάλασσες από φύλλα κι ύστερα, έτσι ζαλισμένοι όπωςήμασταν, στονδρόμοχάναμεκάθεαλληγορία· τότεπουτοβάζαμεστα πόδια για να αποφύγουμε τη βροχή και τρέχαμε να τρυπώσουμε στα μαγα- ζιάήστις εισόδους των κτιρίων με την πρώτηβροντήήμε τις πρώτες σταγό- νες, ανάμεσα σ’ έναν ατελείωτο χορό από ομπρέλες, κουκούλες, αδιάβροχα· τότε που, μόλις σταματούσε η βροχή, πηγαίναμε να δούμε τους κήπους της πόλης για να μυρίσουμε το βρεγμένο γρασίδι και να δούμε τα σαλιγκάρια να ξεμυτίζουν από τα καβούκια τους· τότε που μέναμε βουβοί, μην ξέροντας καλάκαλάτι ναπούμε–τοναμηνξέρειςπιατι ναπεις είναι ίδιοντωνποιητών σε κρίση ή των ερωτευμένων που σεργιανίζουν δίχως να ξέρουν τίποτα για τον άλλον και τα συναισθήματά του (αυτό είναι που έχουν ερωτευτεί)… […] Προτού η πόλη ζαρώσει σαν ξερό φύλλο, κάθε χρόνο εγώ και ο Τζιτάνι ανεβαίναμε στο Αβεντίνο για να την ατενίσουμε. Και κάθε χρόνο είχαμε έναν λόγο για να φαντάζει άξαφνα στα μάτια μας ανυπόφορη. Ο Τζιτάνι είχε τη γυναίκα του που αργόσβηνε − για αρκετές ώρες την ημέρα δεν είχε τις αισθήσεις της και κάποιες φορές τύχαινε να μην αναγνωρίζει πια πρό- σωπα, μεταξύ αυτών και τον σύζυγό της. Εγώ βίωνα μια διπλή στέρηση, επιβεβλημένη και από τις δυο πλευρές: από τη μία, η Τζέμα (δηλαδή η Ζαν), και τώρα, η Καϊνένε. «Πάλι καλά που είναι φθινόπωρο» είπε ο Τζιτάνι.«Ποια άλλη εποχή είσαι πραγματικά ελεύθερος να είσαι αυτό που είσαι;» CAROLINA SETTERWALL Μακάρι όλα να πάνε καλά ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ: ΓΡΗΓΌΡΗΣ ΚΟΝΔΎΛΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΊ ΣΤΙΣ 9/12 Ένα εκπληκτικό επίτευγμα autofiction και ένας στιλιστικός θρίαμβος, ένα βιβλίο που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου για θέματα όπως το να βρίσκεις την αγάπη και να τη δέχεσαι, το να γίνεσαι ζευγάρι, το να αποκτάς οικογένεια και να γίνεσαι μητέρα, το να χάνεις ακατανόητα και αδιανόητα τον άνθρωπό σου μια απολύτως συνηθισμένη μέρα, στη μέση της ιστορίας, στη μέση μιας ζωής. Όταν ξυπνάμε, αισθάνομαι σχεδόν ξεκούραστη. Η γάτα δεν νιαούρισε έξω από το δωμάτιο του μωρού, όπως κάνει μερικές φορές, και ο Ίβαν είχε θη- λάσει μόνο δύο φορές από εκείνο το ξέσπασμα λίγο πριν από τα μεσάνυ- χτα. Έχει καλή διάθεση και είναι έτοιμος να μπουσουλήσει μακριά από το προσωρινό μας κρεβάτι, να πάει μέχρι την πόρτα και να συνεχίσει προς το υπόλοιπο διαμέρισμα για νέες περιπέτειες. Τον σηκώνω ψηλά και του λέω ότι τώρα θα πάμε να ξυπνήσουμε τον μπαμπά. Όταν ανοίγουμε την πόρτα, συναντάμε τη γάτα, η οποία κάθεται να τη χαϊδέψουμε για μια στιγμή –κι αυτήμόλις τώρα ξύπνησε– πριν ναμπούμε μέσαστην κρεβατοκάμαραπου είσαι ξαπλωμένος. Αφήνω τον Ίβαν πάνω στο κρεβάτι για να μπουσουλήσει σ’ εσένα, για να ’ναι το πρώτο άτομο που θα δεις όταν θ’ ανοίξεις τα μάτια σου. Σου λέω «Καλημέρα, μπαμπά» με τον τόνο που χρησιμοποιώ όταν μιλάω στον Ίβαν, αλλά απευθύνω τα λόγια αυτά σε κάποιον άλλον ενήλικα. Συχνά σ’ εσένα. Ο Ίβαν βάζει στόχο το κεφάλι σου αλλά δεν προλαβαίνει ν’ αρχίσει το μπουσούλημα όταν βλέπω πως κάτι δεν πάει καλά. Έχεις μια στάση σώμα- τος που δεν παίρνεις ποτέ στον ύπνο. Σφιγμένος και λυγισμένος με τρόπο παράξενο, ξαπλωμένος μπρούμυτααλλάμε τοπρόσωποβουλιαγμένοστο μαξιλάρι. Κάτι παράξενο έχει επίσης και το χρώμα σου. Μου φαίνεται ανοι- χτότερο από το κανονικό. Άψυχο. Φοβάμαι ν’ αγγίξω τον αστράγαλό σου που προβάλλει γυμνός από το πάπλωμα στο κάτω μέρος του κρεβατιού όπου στέκομαι. Αλλά το κάνω. Είναι παγωμένος. Έχει μια χλωμάδα. Άκαμπτος στοάγγιγμάμου. Δεν κυλάει αίμα εκεί μέσα. Δεν είσαι εκεί πια. Είσαι νεκρός. ΞΈΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ ΑΙΧΜΉΣ « « » »