Ξένο δέρμα

45 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α ήλιου πλημμύρισε το δωμάτιο και, στο κλάσμα του δευτερο­ λέπτου προτού η σκιά μου το μπλοκάρει πάλι, εκείνη αναδύ­ θηκε φλεγόμενη μέσα απ’ το σκοτάδι με το πιγούνι ανασηκω­ μένο, τις γροθιές σφιγμένες και τον λαιμό της να σχηματίζει ένα αφύσικο τόξο, φωτεινή, αιματοβαμμένη και αμείλικτη σαν το δικό μου τσακισμένο φάντασμα. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που την είδα. Δεν το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή –είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου–, και τώρα μου φαίνεται αδιανόητο, όμως τα δέκα εκεί­ να λεπτά δημιούργησαν μια ευδιάκριτη τσάκιση κατά μήκος της ζωής μου: Εκείνη ήταν η μοναδική φορά που συναντηθή­ καμε ποτέ.