Το χαμένο κορίτσι

9 1 Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από εκείνο το απόγευμα είναι οι πορφυροί και κίτρινοι ιριδισμοί του ουρανού, λες κι είχε φωτιστεί όλο το στερέωμα για να πάρει μέρος στη γιορτή της οικογένειάς μας. Το φως του ήλιου λαμπύριζε στο δύο ημερών χιόνι πάνω στο κράσπεδο, σαν να είχε στρώσει κάποιος τον δρόμο με διαμάντια. Νομίζω πως θυμάμαι τα πάντα από εκείνη την ημέρα. Το τρέξιμο ως το σπίτι στα πεζοδρόμια με το μισολιω­ μένο χιόνι από τη δουλειά του Σαββατοκύριακου στο κα­ θαριστήριο Κλιν Μπι. Τη μυρωδιά από το στεγνό καθάρι­ σμα και το κολλάρισμα πάνω στα ρούχα και στο δέρμα μου. Θυμάμαι το αίμα να χτυπά στους κροτάφους μου καθώς έτρεχα, και την αίσθηση πως, αν σήκωνα τα χέρια ψηλά, θα απογειωνόμουν, θα πετούσα από τα γεμάτα κόσμο πε­ ζοδρόμια του Ολντ Βίλατζ και θα γλιστρούσα ελεύθερη στα χρώματα που πάλλονταν στον ουρανό. Είμαι πολύ ευαίσθητη στο χρώμα και στο φως. Το αση­ μένιο φως του φεγγαριού ασκεί μια ιδιαίτερη επιρροή πάνω μου. Το φως του ήλιου με γεμίζει ζωή. Είναι φορές που νιώθω σαν να περνά ηλεκτρικό ρεύμα μέσα από το σώμα μου.