Το θανάσιμο πέρασμα

Τ Ο Θ Α Ν Α Σ Ι Μ Ο Π Ε Ρ Α Σ Μ Α 11 Γκλεν Μίλερ έφτανε στο τέλος τού «In the Mood». Ένας άντρας με μια τεράστια κόκκινη γενειάδα στεκόταν πίσω από τον πά- γκο σιγοτραγουδώντας τη μελωδία ενώ γυάλιζε ένα μπρούντζι- νο κηροπήγιο. «Καλώς ήρθατε, περάστε» είπε με ένα χαμόγελο. Η Νόρα του ανταπέδωσε το χαμόγελο και έκανε έναν γρήγορο γύρο στο μαγαζί. Προς στιγμήν την έβαλε σε πειρασμό μια επάρ- γυρη βουτυριέρα σε σχήμα στρειδιού, αλλά επέστρεψε στη βαλί- τσα που είχε δει στη βιτρίνα. «Μπορώ να ρίξω μια ματιά σε αυτήν εκεί τη βαλίτσα, παρα- καλώ;» ρώτησε δείχνοντάς την. Ο άντρας στριμώχτηκε για να βγει πίσω από τον πάγκο. Ήταν μεγαλόσωμος, αλλά κινούνταν με εκπληκτική ταχύτητα καθώς ελισσόταν ανάμεσα από φθαρμένα μεταχειρισμένα έπιπλα και ταλαιπωρημένο οικιακό εξοπλισμό. Μετακίνησε ένα τενεκεδένιο κουτί και μια στοίβα δίσκων βι- νυλίου και έβγαλε τη βαλίτσα κάτω από το πλήθος των αντικει- μένων στη βιτρίνα. «Την παραλάβαμε μόλις αυτή την εβδομάδα. Είναι σε άριστη κατάσταση» είπε. Η Νόρα τεντώθηκε για να την πάρει. Έσυρε το χέρι πάνω της. Γνήσιο δέρμα. Σκούρο καφέ, γδαρμένο. Είχε ακριβώς τη σωστή, φθαρμένη όψη. «Και πόσο τη δίνεις;» τον ρώτησε με δήθεν αδιάφορο ύφος. «Χμμ... Λοιπόν…» έκανε ο άντρας, μισοκλείνοντας τα μάτια. «Να πούμε πενήντα λίρες;» Η Νόρα μόρφασε. «Εγώ υπολόγιζα γύρω στις είκοσι». «Είναι γνήσιο δέρμα» αντιγύρισε εκείνος. Η Νόρα δοκίμασε την κλειδαριά. Δεν άνοιγε. Ζάρωσε το μέ- τωπο.