Το θανάσιμο πέρασμα

L O N E T H E I L S 10 κάποιο σκοτεινό μέρος μέσα της, σε ένα ράφι μαζί με άλλες ιστο- ρίες αντίστοιχου περιεχομένου και διαμετρήματος. «Έλα, ας επιστρέψουμε στον οικισμό. Έχουν καλό ψάρι σ’ ετούτα τα μέρη, έχω ξανάρθει εδώ μια φορά με την Κάρολαϊν» είπε ο Πιτ. Όπως πάντα, μια νότα μελαγχολίας παρεισέφρησε στη φωνή του μιλώντας για τον έρωτα της ζωής του, που πολύν καιρό πριν είχε επιστρέψει στη Μελβούρνη και είχε παντρευτεί έναν χειρουργό. Διέσχισαν τα στενά δρομάκια, που φάνταζαν παράξενα ερη- μικά πριν από την αρχή της τουριστικής σεζόν, και μάλιστα μια καθημερινή. «Σταμάτα, περίμενε λίγο». Η Νόρα είχε σταθεί έξω από ένα μαγαζί που ξεχώριζε ανάμε- σα στο παστέλ συνονθύλευμα των καταστημάτων κεραμικής και των ντελικατέσεν με τα καπνιστά ψάρια που προσέλκυαν τους τουρίστες τα Σαββατοκύριακα. Το χρώμα στην πρόσοψή του είχε πάρει να ξεφλουδίζει και τα παράθυρα ήταν βρόμικα, αλλά πίσω από την τζαμαρία η Νόρα μπορούσε να διακρίνει το αντικείμενο που ήθελε: μια παλιά σκούρα καφέ δερμάτινη βαλίτσα, που θα συμπλήρωνε τέλεια τη συλλογή της στο σπίτι. Δοκίμασε την πόρτα και, προς μεγάλη της έκπληξη, άνοιξε. Η μυρωδιά μούχλας και η σκόνη ήταν το πρώτο που αισθάνθη- κε σε έναν χώρο τόσο γεμάτο, ώστε οι τοίχοι να δίνουν την εντύ- πωση πως θα έπεφταν αν προσπαθούσε κανείς να βάλει εκεί μέσα έστω και ένα μικρό αντικείμενο ακόμα. Κατά μήκος τού ενός τοί- χου υπήρχαν δερματόδετα βιβλία σε ψηλές στοίβες και δίπλα τους ράφια γεμάτα κρυστάλλινα ποτήρια και παράταιρα πιατικά. Τα ελάχιστα κενά ανάμεσα στα ράφια καλύπτονταν από ζω- γραφικούς πίνακες διαφορετικής ποιότητας. Τα πλοία ήταν, ολο- φάνερα, το αγαπημένο μοτίβο, διαπίστωσε η Νόρα. Από το μέσα δωμάτιο ένας γρατσουνισμένος δίσκος του