Το θανάσιμο πέρασμα

Τ Ο Θ Α Ν Α Σ Ι Μ Ο Π Ε Ρ Α Σ Μ Α 9 Ο Πιτ ήρθε έξω. Η Νόρα έψαξε και βρήκε τα κλειδιά της και τα πέταξε προς το μέρος του. Εκείνος τα έπιασε στον αέρα. «Οδηγάς εσύ. Εγώ τα έχω φτύσει» είπε και κάθισε στη θέση του συνοδηγού στο ταλαιπωρημένο αμάξι του, ένα Ford Mondeo. Ο Πιτ ανασήκωσε τα φρύδια. «Ζορίστηκες;» Ήταν λιγόλογος άνθρωπος, όταν όμως μιλούσε, οι λέξεις του είχαν βαρύτητα – και μια χαρακτηριστική αυστραλιανή προφορά. Η Νόρα θα ήθελε να πει πάρα πολλά, αλλά οι λέξεις σκάλωναν στον λαιμό της. «Υπάρχουν και όρια στο πόσο…» Ο Πιτ τοποθέτησε σιωπηλός την τσάντα με την κάμερα στο πορτμπαγκάζ, μπήκε στο αμάξι και έβαλε μπροστά. Αντί να στρί- ψει και να βγει στον αυτοκινητόδρομο για το Λονδίνο, πήρε τον παραλιακό δρόμο. Η Νόρα δεν είπε τίποτα. Δούλευαν μαζί από τότε που εκείνη είχε πρωτοέρθει στο Λονδίνο, πέντε χρόνια πριν, εντελώς αρχάρια στο επάγγελμα του δημοσιογράφου. Έπειτα από αναρίθμητες κοι- νές αποστολές και ταξίδια, από την Αφρική μέχρι την Ανατολική Ευρώπη, δεν είχαν ανάγκη να λένε πολλά για να συνεννοούνται. Ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες, αδύναμες αχτίδες χλωμού φωτός στο τοπίο τη στιγμή που έστριψαν προς τον μικρό οικισμό ψαρά- δων Μπράιν και πάρκαραν πίσω από την τοπική παμπ. Η Νόρα ρίγησε και σήκωσε τον γιακά του τζάκετ της μέχρι τα αυτιά. Πήγαν προς την παραλία, εκεί όπου η γκρίζα επιφάνεια της θάλασσας γινόταν ένα με τον μαργαριταρένιο ουρανό. Ο αέρας έτσουζε τα μάγουλα, και ένα μισάωρο μετά η Νόρα μπορούσε πλέον να νιώσει το δηλητήριο να απομακρύνεται σιγά σιγά από το σύστημά της. Ή μάλλον να συρρικνώνεται και να στεγανοποιεί- ται, να μετατρέπεται σε κάτι διαχειρίσιμο και να τοποθετείται σε