Μια ιστορία μόνο: Το σπίτι στα βράχια

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΝΟ: ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ 35 «Είσαι πολύ παρατηρητική». «Θα γίνω συγγραφέας. Ώστε είναι αλήθεια; Είσαστε… παπάς». «Όχι, σε βεβαιώ, δεν είμαι παπάς. Τα γένια είναι λόγω… συνθηκών. Και η ομιλία οφείλεται σε παλαιού τύπου παι­ δεία. Νόμιζα ότι την είχα ξεπεράσει». Ο ήλιος πρέπει να έδυε, γιατί το φως που αντανακλούσε απ’ τα βράχια γύρω μας τους έδινε μια χρυσορόδινη χροιά. Αλλά εκεί που καθόμασταν, κρυμμένοι απ’ τον βράχο της Πύλης, το φως ήταν γκρίζο και λιγοστό. Δεν μου άρεσε αυ­ τή η ώρα στη σπηλιά. Σε λίγο οι νυχτερίδες θα άρχιζαν να ανεβαίνουν από τα σκοτεινά της έγκατα, ανακατώνοντας τον αέρα, κοπανώντας τον με τις φτερούγες τους. Δεν τον πείραζαν οι νυχτερίδες; «Μόλις φύγει ο κηπουρός θα ανέβω». «Τον φοβάσαι;» «Όχι βέβαια!... Ναι!» Κοκκίνισα πάλι. •• Οκηπουρός. Που ίσως άδικα πρωταγωνίστησε στους εφιάλ­ τες μου όλα αυτά τα χρόνια. Θα φτάσω και σ’ αυτόν. Ας τα πιάσω όμως από την αρχή.