Το παλάτι του φεγγαριού

11 1 ΉΤΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΠΟΥ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ πάτησε πρώτη φο­ ρά στο φεγγάρι. Ήμουν πολύ νέος τότε, αλλά δεν πίστευα πως υπήρχε κάποιο μέλλον. Ήθελα να ζήσω ριψοκίνδυνα, να ωθήσω τον εαυτό μου στα άκρα κι έπειτα να δω τι θα συνέβαινε όταν έφτανα εκεί. Όπως αποδείχτηκε, παραλίγο να μην τη βγάλω καθαρή. Σιγά σιγά, είδα τα χρήματά μου να τελειώνουν και να μη μένει ούτε δεκάρα. Έχασα το διαμέρισμά μου. Κατέληξα να ζω στους δρόμους. Αν δεν ήταν μια κοπέλα που την έλεγαν Κίτι Γου, μπορεί και να πέθαινα από την πείνα. Τη γνώρισα τυχαία λίγο καιρό πριν, αλλά τελικά κατέληξα να θεωρώ αυτή τη σύμπτωση σαν μια μορφή ετοιμότητας ώστε κατά κάποιο τρόπο η σωτηρία μου να προέλθει από τη σκέψη άλλων ανθρώ­ πων. Αυτό ήταν το πρώτο μέρος. Έκτοτε άρχισαν να μου συμ­ βαίνουν περίεργα πράγματα. Ανέλαβα εκείνη τη δουλειά με τον γέρο στο αναπηρικό καρότσι. Ανακάλυψα ποιος ήταν ο πα­ τέρας μου. Διέσχισα περπατώντας την έρημο από τη Γιούτα μέχρι την Καλιφόρνια. Πέρασε, βέβαια, πολύς καιρός από τό­ τε, όμως θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις μέρες, τις θυμάμαι σαν το ξεκίνημα της ζωής μου. Φθινόπωρο του 1965 έφτασα στη Νέα Υόρκη. Ήμουν δεκαο­ χτώ χρονών και τους πρώτους εννιά μήνες έμενα σε μια φοιτη­ τική εστία. Σύμφωνα με τον κανονισμό του πανεπιστημίου Κο