Το όπιο του λαού - Μια ανορθόδοξη προσέγγιση

[ 57 ] ΚΩΔΙΚΑΣ ΟΔΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ Μολονότι διετέλεσα παπαδάκι έως τα δεκατέσσερά μου χρόνια –συνήθως τα παπαδάκια συνταξιοδοτούνται νωρί- τερα–, ομολογώ ότι δεν εμφορούμαι από κανένα θρησκευ- τικό συναίσθημα. Ακόμα και την εποχή που σήκωνα το εξαπτέρυγο, είχα την αίσθηση ότι συμμετείχα σε μιαν άλ- λου τύπου σχολική παράσταση, σαφώς λιγότερο διασκε- δαστική από τις φουστανελάδικες (εκεί διάφορα ατυχήμα- τα, όπως το σκίσιμο του βαμβακερού καλσόν, προσέδιδαν σχεδόν πάντοτε μια εύθυμη νότα). Όσο βαθιά και να σκά- ψω στη μνήμη μου, δεν θυμάμαι ούτε μία Κυριακή –τις υπόλοιπες ημέρες, ευτυχώς, ήμουν ελεύθερος υπηρεσίας– που να ένιωσα ότι επικοινωνώ ή κοντεύω να επικοινωνήσω με το Θείον. Ήμουν –και παραμένω– ένας μεταφυσικός στόκος. Με παρηγορεί μονάχα η ιδέα πως δεν αποτελώ είδος υπό εξαφάνισιν. Μια γύρα να κάνετε στις εκκλησίες και στα κατηχητικά, και θα εντοπίσετε πολλούς σαν κι εμένα. Ξεχωρίζουν από μακριά. Χασμουριούνται, σχεδιά- ζουν καραγκιοζάκια. Βλαστημούν νοερά τους γονείς τους που δεν τους έστειλαν στους προσκόπους. Χαμένες ψυχές. Τελειωμένες. Δεν είχα διαβάσει τότε τα τέσσερα Ευαγγέλια. Τον