Το όνειρο του Οδυσσέα

22 ΜΑΚΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ τοίχο, όταν έφυγαν τρέχοντας µέσα στα στενά της Κιλκισίου. Με την ψυχή στα δόντια και την ικανοποίηση ότι µόλις είχαν κερδίσει µια µάχη ισάξια µε εκείνη του Μαραθώνα. Ας καθυστερήσουµε λίγο στη χειρονοµία του Στέφανου. Αυτή η σκηνή περιέχει το Μεγάλο του Βήµα. Είναι η πρώτη φορά που προσχωρεί σ’ ένα µεγάλο «εµείς», το οποίο στις αφηγήσεις είναι τυλιγµένο από την αχλή ενός µύθου. Γίνεται µέλος µιας µυστικής κοινότητας µε έναν ευγενικό σκοπό. Ο ίδιος νιώθει γοητευµένος µ’ αυτήν την εικόνα. Αισθάνεται το στήθος του να φουσκώνει. Να γίνεται ένα τεράστιο µπαλόνι. Είναι ένας επαναστάτης; Θέλει να πάρει εκδίκηση για όσα υπέφερε ο πατέρας του ή απλώς θέλει να δώσει ένα νόηµα στη ζωή του; Να µεθύσει µε την ιδέα ότι εγγράφει µια µικρή, έστω, υποθήκη στο περιθώριο της Ιστορίας; Ο ίδιος, τουλάχιστον, θα ισχυριζόταν µετ’ επιτάσεως το πρώτο. Δεν µπορούµε να καταλάβουµε τον χαρακτήρα του Στέ­ φανου, αν δεν σκεφτούµε δύο πορτρέτα από τη φανταστική του πινακοθήκη. Στο φοιτητικό του δωµάτιο, πάνω από το κρεβάτι του, φιγουράριζε η ολοκόκκινη αφίσα του Τσε µε τον µαύρο µπερέ. Η εικόνα του ήταν η πρώτη γεύση της Άρνη­ σης. Μαζί µε εκείνη του πατέρα και τις διηγήσεις για τους εξευτελισµούς που υπέστη στον Αϊ-Στράτη και στη Γυάρο, επειδή δεν δέχτηκε να υπογράψει δήλωση µετανοίας. Όταν πέρασε στο πανεπιστήµιο, ο βίος του Μπάιρον ήρθε να αλλάξει την αντίληψή του. Ο Τσε και ο Μπάιρον σηµαδεύουν στην Ιστορία δυο βαθιές χαρακιές. Ο πρώτος