Το μοναστήρι της Πάρμας

| 17 ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1ο Μιλάνο, 1796 Σ τις 15 Μαΐου του 1796, ο στρατηγός Βοναπάρτης έκανε την είσοδό του στο Μιλάνο επικεφαλής της νεοσύστατης στρατιάς που είχε μόλις διαβεί τη γέφυρα του Λόντι, καθιστώντας σαφές σε όλο τον κόσμο ότι, ύστερα από τόσους αιώνες, Καίσαρ και Αλέξανδρος είχαν βρει επιτέλους διάδοχο. Τα θαύματα της γενναιότητας και της μεγαλοφυΐας των οποίων μάρτυρας υπήρξε η Ιταλία αφύπνισαν σε μερικούς μήνες έναν υπνωτισμένο λαό. Οκτώ μόλις μέρες πριν από την άφιξη των Γάλλων, οι Μιλανέζοι τούς θεωρούσαν ακόμη μια δράκα ληστών που λιποψυχούσαν μπροστά στον στρατό της αυτού μεγαλειότητας, βασιλιά και αυτοκράτορα. Αυτό τουλάχιστον τους επαναλάμβανε τρεις φορές τη βδομάδα μια μικρή φυλλάδα στο μέγεθος μιας σπιθαμής, τυπωμέ­ νη σε ρυπαρό χαρτί. Κατά τον Μεσαίωνα, οι δημοκράτες Λομβαρδοί επέδειξαν παρόμοια ανδρεία και αξιώθηκαν να δουν την πόλη τους να καταστρέφεται συ­ θέμελα από τους γερμανούς αυτοκράτορες. Από τότε όμως που κατά­ ντησαν ευπειθείς υπήκοοι , η κύρια ασχολία τους ήταν να τυπώνουν σονέτα πάνω σε μαντιλάκια από ροζ ταφτά όταν κάποια νέα, γόνος εύπορης ή ευγενούς οικογενείας, ερχόταν εις γάμου κοινωνία. Δύο ή τρία χρόνια μετά τη βαρυσήμαντη αυτή στιγμή της ζωής της, η νεαρά επέλεγε τον επίσημο συνοδό της. Ενίοτε το όνομα του καβαλιέρου, που τον υποδείκνυε η οικογένεια του συζύγου, κατείχε περίοπτη θέση στο γαμήλιο συμβόλαιο. Οι έντονες συγκινήσεις που προσέφερε η απρό­ σμενη άφιξη του γαλλικού στρατού απείχε πόρρω από τα εκθηλυμένα αυτά ήθη. Οσονούπω επικράτησαν νέες, περιπαθείς συνήθειες. Στις 15 Μαΐου του 1796, ένας ολόκληρος λαός αντιλήφθηκε ότι όσα σεβό­ ταν μέχρι τότε ήταν γελοιότητες στα όρια της υπερβολής και της αηδίας. Η αποχώρηση του τελευταίου συντάγματος της Αυστρίας σηματοδότη­ σε την απαξίωση των παλιών ιδεών: το ζην επικινδύνως έγινε της μόδας. Κατέστη σαφές πως, για την κατάκτηση της ευτυχίας, έπρεπε κανείς