Το μαγικό αρωματοπωλείο

Χτες που το πρωτοείδα, αποφάσισα να το ξεφορτωθώ αμέσως μόλις ξυπνήσω. Στο κάτω κάτω δεν ήμουν εκα- τόν είκοσι χρονών, όπως το πλεκτό κουρέλι που κρε- μόταν στο κοντάρι. Μετά όμως σκέφτηκα πως κατά- φερε να μείνει σ’ αυτό το κοντάρι περίπου εκατό χρό- νια. Όσο άσχημο κι αν ήταν, ίσως άξιζε καλύτερη μετα­ χείριση. Άλλα κορίτσια στη θέση μου δε θα το φιλοσοφούσαν. Θα ζητούσαν κατευθείαν μια καινούρια κουρτίνα. Αλ- λά η μαμά μου με είχε μάθει να σέβομαι υποχρεωτικά τα παλιά πράγματα. Καμιά φορά έλεγε κάτι περίεργα, του τύπου «τα παλιά αντικείμενα είναι φύλακες ιστο- ριών». Και μπορεί να μην ενδιέφεραν κανέναν αυτές οι ιστορίες, τη μαμά όμως λίγο την ένοιαζε. Έβλεπε κάτι παλιό; Αυτόματα το θεωρούσε και πολύτιμο. Τε- λεία. Έτσι και το αμφισβητούσες, έμπαινες σε μπελά- δες με τη μαμά. Και οι μπελάδες δεν ήταν ακριβώς το χόμπι μου. «Λούουουτσι! Πρωινό!» Ο Μπένο ήταν, όπως πάντα επίμονος. Αναστέναξα. Ο αδερφός μου έβλεπε τη μετακόμιση σαν μια μεγάλη περιπέτεια. Η παλιά βίλα, ο κήπος, τα παλιομοδίτικα αντικείμενα… Όλα του φαίνονταν πολύ συναρπαστικά. Λογικό, ήταν μόλις πέντε χρονών. Κοίταξα μια τελευταία φορά τις ρωγμές στο ταβάνι και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Μόλις είχα ολοκληρώσει την πρώτη μου διανυκτέρευση στη Βίλα Εύα. 14