Το μαγικό αρωματοπωλείο

μίσουμε – και τώρα δε θα βρισκόμουν εγκλωβισμένη στην οδό Λαβέντελβεγκ 33 της Υπνούπολης. Ως συνήθως, άρχισα να φαντάζομαι πως είχα μυστικές υπερδυνάμεις και μπορούσα να αλλάξω τα πάντα. Και υπήρχαν μπόλικα που θα άλλαζα. Πρώτα απ’ όλα θα σταματούσα να κοκκινίζω τόσο εύκολα, ή να χάνω τα λόγια μου κάθε φορά που μου μιλάει κάποιος – και έτσι δε θα χρειαζόταν να ντρέπομαι για τίποτα. Και πάνω απ’ όλα: θα έκανα τα μαγικά μου για να γυρίσω στο παλιό μας σπίτι. Δυστυχώς, όμως, δεν ήξερα να κάνω μαγικά και από υπερδυνάμεις δε διέθετα ούτε μία. Αποδώ και πέρα η ζωή μου θα γινόταν βαρετή και από πάνω θα ήμουν και ολομόναχη. Σκέφτηκα πως σύντομα θα πήγαινα στο ίδιο σχολείο όπου διδάσκει ο μπαμπάς και ανατρίχιασα. Πόσο πιο ρεζίλι μπορούσα να γίνω; Παραμέρισα τη σκέψη γρήγο- ρα. Ήταν ακόμη καλοκαίρι, άρα και περίοδος χάριτος για μένα. Φτάνει να μην ξανασυναντούσα τον Λέον. Πήρα στα χέρια μου το κινητό: ούτε σήμερα είχα σή- μα. Οπότε δε γινόταν να στείλω φωτογραφίες του σπιτιού στηΜόνα, την κολλητή μου – να το δει και να μου πει μια κουβέντα συμπαράστασης. Αναστέναξα. Η Μόνα έμενε στο Βερολίνο, εκατό χιλιόμετρα αποδώ. Αν βρισκόταν πιο κοντά, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Τι θα έκανα χωρίς αυτήν; Μήπως να την έπαιρνα τηλέφωνο; Αλλά θα κοιμόταν τώρα. Αν δεν είχε σχολείο ή άλλο λόγο να ξυ- πνήσει νωρίς, απλά δεν το έκανε. Εξάλλου βρισκόταν 22