Το κόκκινο σήμα του θάρρους

T O K O K K I N O Σ Η Μ Α Τ Ο Υ Θ Α Ρ Ρ Ο Υ Σ 41 ότι θα μπορούσες να το βάλεις κι εσύ στα πόδια, Τζιμ;» ρώτησε. Ολοκληρώνοντας την πρόταση γέλασε λες και σκοπός του ήταν να πει ένα αστείο. Ο φαφλατάς χαχά­ νισε επίσης. Ο ψηλός φαντάρος ανέμισε το χέρι του. «Να σου πω» είπε με μεγάλη σοβαρότητα «το ’χω σκεφτεί πως μπορεί το πράγμα να ζορίσει πολύ για τον Τζιμ Κόνκλιν σε κα­ μιά απ’ αυτές τις αψιμαχίες, κι άμα αρχίσουν οι περισ­ σότεροι να τρέχουν, ξέρω ’γώ, υποθέτω πως θα το ’βαζα κι εγώ στα πόδια. Και άπαξ και άρχιζα να τρέχω θα ’τρε­ χα σαν τον διάολο, αυτό να λέγεται. Αλλά άμα όλοι κά­ θονταν και πολεμούσαν, ξέρω ’γώ, θα καθόμουνα και θα πολεμούσα. Που να μη σώσω, αυτό θα ’κανα. Ό,τι στοίχημα θες». «Χα!» είπε ο φαφλατάς. Ο νεαρός ένιωσε ευγνωμοσύνη γι’ αυτά τα λόγια από την ιστορία του συντρόφου του. Είχε τον φόβο πως όλοι οι άκαπνοι άντρες διέθεταν μεγάλη και στέρεη αυτοπε­ ποίθηση. Τώρα ένιωθε σε κάποιο βαθμό καθησυχασμένος.