Το καπέλο που άκουγε τις σκέψεις των ανθρώπων

Σκέτη ομορφιά «Κ αλά, μα πόσο πιο όμορφη να γίνω ακόμα; Πιο όμορφη δε γίνεται, γίνεται; Όχι, δε γίνεται!… Κι αυτό το ψάθινο καπέ- λο μού πάει τρέλα! Και είναι και πολύ μοδάτο, με το κίτρινο χρώμα του και τη μοβ μεταξωτή κορδέλα!» Το καπέλο ακούει που λένε γι’ αυτό και ξυπνά από ύπνο βαθύ. Γε- μάτο περιέργεια να δει ποια είναι τέλος πάντων αυτή η τόσο όμορφη, ανοίγει πρώτα το ένα του μάτι και αμέσως μετά και το άλλο. Βλέπει τον εαυτό του στρογγυλοκαθισμένο στο κεφάλι μιας ξαν- θούλας και χαριτωμένης δεσποινίδας, που ποζάρει σαν μοντέλο μπρο- στά στον καθρέφτη. «Καλά, είμαι κούκλα! Κι αυτό το καπελάκι είναι καταπληκτικό! Θα το αγοράσω οπωσδήποτε» συνεχίζει με θαυμασμό το κορίτσι. Πριν καλά καλά το καταλάβει, το καπέλο βρίσκεται έξω, κάτω από τον δυνατό ήλιο. Η κοπέλα εξακολουθεί να μιλάει χωρίς σταματημό.