Το δωμάτιο του Τζοβάνι

ΕNΑ Σ τέκομαι στο παράθυρο αυτού του μεγάλου σπιτιού στον νότο της Γαλλίας καθώς πέφτει η νύχτα, η νύχτα που με οδηγεί στο πιο τρομερό πρωινό της ζωής μου. Κρατάω ένα πο- τό στο χέρι, δίπλα μου έχω ένα μπουκάλι. Κοιτάζω το είδω- λό μου στη γυαλάδα του τζαμιού που σκοτεινιάζει σιγά σι- γά. Το είδωλό μου είναι ψηλό, ίσως και να μοιάζει κάπως με βέλος, τα ξανθά μαλλιά μου γυαλίζουν. Το πρόσωπό μου μοιά- ζει μ’ ένα πρόσωπο που έχετε δει πολλές φορές. Oι πρόγο- νοί μου κατέκτησαν μια ήπειρο, προχωρώντας με κόπο πά- νω σε πεδιάδες σπαρμένες θάνατο, μέχρι που έφτασαν σ’ έναν ωκεανό που είχε στραμμένη την πλάτη του στην Ευρώπη και ατένιζε ένα ακόμα σκοτεινότερο παρελθόν. Μπορεί μέχρι το πρωί να έχω μεθύσει, αλλά τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν. Όπως και να ’χει, θα πάρω το τρένο για το Παρίσι. Το τρένο θα είναι το ίδιο, οι άνθρωποι, που θα πασχίζουν για κάποια άνεση και, κάτι παραπάνω, λίγη αξιο- πρέπεια, καθισμένοι στα ξύλινα καθίσματα της τρίτης θέσης με την ίσια πλάτη, θα είναι οι ίδιοι, και θα είμαι κι εγώ ο ίδιος. Θα ταξιδέψουμε βόρεια μέσα από το ίδιο μεταβαλλόμενο τοπίο, αφήνοντας πίσω μας τα λιόδεντρα και τη θάλασσα κι όλο το μεγαλείο του ανταριασμένου ουρανού του νότου, και θα μπού- [ 13 ]