Θέα Ακρόπολη

1 Αξέχαστη εκείνη η χρονιά: το 1992. Το καλοκαίρι ήταν ασυνήθιστα ζεστό στην Αθήνα και στα μέσα Ιουλίου οι ακτί- νες του ήλιου έκαιγαν τα τσιμέντα της πόλης στις πυκνο- κατοικημένες γειτονιές του Kέντρου. Μόνο οι νεραντζιές και τα φυλλώματά τους προσέφεραν λίγη φιλόξενη σκιά στους βιαστικούς κατοίκους και στους ιδρωμένους τουρίστες. Στη σκιά του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης, τα δαιδα- λώδη δρομάκια της Πλάκας γέμιζαν σαν μελίσσια με τo βουητό των γκρουπ, οι ξεναγοί περπατούσαν κρατώντας ψηλά τα αναγνωριστικά σημαιάκια και πληροφορούσαν τους τουρίστες για τα αρχαία μνημεία, οι κράχτες τούς κα- λούσαν επίμονα να γευματίσουν στις ταβέρνες, οι κατα- στηματάρχες των τουριστικών και των δερμάτινων ειδών ξεφυσούσαν παριστάνοντας πως δεν δέχονταν παζάρια στις τιμές, ενώ ο νεαρός στο περίπτερο με τη διαφημιστική γκρί- ζα τέντα δεν προλάβαινε να παγώνει μπουκαλάκια νερού στο ψυγείο. Οι κοσμηματοπώλες ήταν κι αυτοί μέσα στη