Θάνατος στη Βενετία

12 | THOMAS MANN κίνηση θα τον αναζωογονήσουν και θα του εξασφαλίσουν ένα γόνιμο βράδυ. Ήταν αρχές του Μάη και μετά από κάμποσες εβδομάδες με ψύχρα και υγρασία ο καιρός θύμιζε κατακαλόκαιρο. Ο Αγγλικός Κήπος, αν και μόλις άρχιζε να πρασινίζει, ήταν αποπνικτικός όπως τον Αύγουστο και προς την πλευρά που γειτόνευε με την πόλη ήταν γεμάτος άμαξες και περιπατητές. Στο Άουμαϊστερ, όπου έφτασε μέσα από δρομάκια όλο και πιο έρημα, άφησε για λίγο το βλέμμα του να πλανηθεί στο τόσο δημοφιλές στα λαϊκά στρώματα υπαίθριο αναψυκτήριο, με τις σούστες και τις άμαξες απέξω. Καθώς ο ήλιος έγερνε, πήρε τον δρόμο της επιστροφής περπατώντας έξω απ’ το πάρκο και μέσα απ’ το λιβάδι και, μια που αισθανόταν κου­ ρασμένος και πάνω απ’ το Φέρινγκ είχαν αρχίσει να μαζεύο­ νται σύννεφα που προμήνυαν καταιγίδα, στάθηκε στο βόρειο νεκροταφείο να περιμένει τη γραμμή του τραμ που θα τον πήγαινε κατευθείαν πίσω στην πόλη. Στη στάση, αλλά και στη γύρω περιοχή, έτυχε να μην υπάρχει ψυχή. Στην Ούνγκερερστράσε, όπου οι ράγες απλώ­ νονταν αστραφτερές στο λιθόστρωτο τραβώντας μοναχικές κατά το Σβάμπιγκ, καθώς και στη λεωφόρο Φέρινγκερ δεν έβλεπες ούτε ένα όχημα για δείγμα· ερημιά και πίσω απ’ τους φράχτες των μαρμαράδικων, με τους σταυρούς, τις επι­ τύμβιες πλάκες και τα μνημεία έτοιμα όλα προς πώληση και εκτεθειμένα σαν ένα δεύτερο, ακατοίκητο νεκροταφείο· και το βυζαντινό παρεκκλήσι απέναντι, όπου ψάλλεται η εξόδιος ακολουθία, να ανακλά σιωπηλό τη λάμψη του ήλιου που βασίλευε. Η πρόσοψή του ήταν διακοσμημένη με ορθόδοξους σταυρούς, ζωηρόχρωμες παραστάσεις από τις Γραφές και