Οι φανταστικοί Μπράιτστορμ: Ταξίδι στην άκρη της γης

17 μογελά, τα χέρια του να αναπαύονται στα μπράτσα της πολυθρόνας και τα δάχτυλά του να παίζουν με τα ξέφτια, καθώς τους μιλούσε για τις πρώτες του περιπέτειες. Για αρκετή ώρα τα δυο παιδιά δεν αντάλλαξαν κουβέ- ντα. Κάθε φορά που ο μπαμπάς έφευγε, ο Άρθουρ δεν έβλεπε την ώρα και τη στιγμή να τον ξαναδεί, και τώρα που ήξερε πως δε θα ξαναγύριζε ποτέ, ένιωθε την καρδιά του να γίνεται κομμάτια. Ήταν σαν μια τεράστια πόρτα να είχε κλείσει με βρόντο σ’ ένα μέλλον που μέχρι πριν λίγο φάνταζε βέβαιο – τα ταξίδια που θα έκαναν, τα μέρη της Ανοιχτοσύνης που θα ανακάλυπταν και τον καιρό που θα περνούσαν οι τρεις τους, καθώς ο μπαμπάς θα τους μάθαινε να χειρίζονται και να πιλοτάρουν τη Βιολέτα . «Μου λείπει αφάνταστα» ψιθύρισε η Μόντι. Και το μόνο που μπορούσε να κάνει ο Άρθουρ ήταν να συγκρατήσει τα δάκρυά του.