Η συχνότητα του θανάτου

28 Χ Ι Λ Ν Τ Α Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ ρίζει την Ασκληπιού, ακολουθώντας τα καυσαέρια ενός λεωφορείου. Ο Χάρης ξύπνησε και χασμουρήθηκε τρίβο­ ντας τα μάτια του. Από παιδί μισούσε τις επιστροφές από κυριακάτικες εκδρομές και τη μελαγχολία που τον κυρίευε όταν έμπαιναν στην πόλη και θυμόταν ότι δεν είχε μελετήσει τα μαθήματά του. Ο πατέρας τού έλεγε αστεία κι ανέκδοτα για να του φτιάξει τη διάθεση, ενώ η κυρία Σοφία τον κοιτούσε επικριτικά. Ευτυχώς μεγάλω­ σα και δεν έχω πια σχολείο, συλλογίστηκε με ανακούφι­ ση. Ο Παρασκευάς μουρμούριζε σουμπιντουμπιντού κά­ νοντας δεύτερη φωνή στην Etta James η οποία τραγου­ δούσε το «I want a Sunday kind of love». Βλέποντας τη φάτσα του Χάρη, δεν άντεξε στον πειρασμό. Έκλεισε το ραδιόφωνο και του τραγούδησε με λιγωμένη φωνή: « Πάει κι αυτή η Κυριακή, κι ας καρτερούμε μια άλλη ». Άφησαν τη Μαρίτα στη γωνία της Τσιμισκή, και συ­ νέχισαν προς το διαμέρισμα του Χάρη. Αμίλητος ο Πα­ ρασκευάς πάρκαρε μπροστά στην πολυκατοικία, έδωσε τα κλειδιά στον προϊστάμενό του και μουρμούρισε «κα­ λό βράδυ». Για πρώτη φορά από τις αρχές του 2008 που πήγε να ζήσει εκεί, πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, μπαίνοντας στο σπίτι ο Χάρης ένιωσε τους τοίχους να τον πλακώνουν. Όλα είχαν τη σφραγίδα της Μπετίνας: τα απαλά χρώματα στους τοίχους, τα φωτιστικά, οι αφί­ σες, οι καναπέδες. Κοίταξε τις γαλαζοπράσινες κουρτί­ νες και τραγούδησε δυνατά: « Και βάφω τις κουρτίνες… στο χρώμα που μισούσες! ». Ύστερα, σωριάστηκε με τα ρούχα στον τριθέσιο καναπέ και αποκοιμήθηκε.