Στον οίκο του σκουληκιού

9 Γ ια αιώνες χαμένους στη λήθη ο Οίκος του Σκουλη- κιού βυθιζόταν στην παρακμή, κι αυτό ήταν το σω- στό, γιατί η παρακμή δεν είναι παρά ένα από τα πολλά ονόματα του ίδιου του Λευκού Σκουληκιού. Κι έτσι, οι Γιάγκα-λα-χάι, τα παιδιά του σκουληκιού, απλώς χα- μογελούσαν και συνέχιζαν όπως πάντα, παρότι τα υφα- ντά στους τοίχους σάπιζαν στις αχανείς στοές τους, παρότι οι αριθμοί τους έφθιναν κάθε χρόνο, παρότι το κρέας γινόταν ολοένα και πιο σπάνιο και οι ίδιες οι πέτρες γύρω τους μετατρέπονταν σε σκόνη. Στις ανώ- τερες στοές με τα σχιστά παράθυρα, λουσμένα στο κόκκινο σύθαμπο της τεράστιας χόβολης που αργοπέ- θαινε από πάνω τους, πήγαιναν και ερχόντουσαν και ζούσαν τις ζωές τους. Φρόντιζαν τους πυρσούς και διοργάνωναν τους χορούς τους και έκαναν το σημείο του σκουληκιού όποτε περνούσαν μπροστά από τις σκοτεινές, τυφλές στοές όπου λεγόταν πως καραδο- κούσαν οι χθόνοι ψιθυρίζοντας. Γιατί οι αίθουσες και οι σήραγγες τουΟίκου του Σκουληκιού φημολογούνταν πως ήταν άπειρες, πως κατέβαιναν τόσο κάτω από τη γη όσο ψηλά έφτανε ο μαύρος ουρανός από πάνω, και