Στίχοι ενός άλλου: Ποιήματα 1977-2013

[ 512 ] [ΣΤΑΣΙΜΟ] Τό θέλω πιό πολύ κι ἀπ’ τόν θάνατό μου νά γράψω αὐτό τό μεταφυσικό ποίημα γιατί ἀπόψε δέν ἔχω δάφνες καί μενεξέδες νά στολίσω τό βραχιόλι τῆς Κλυταιμνήστρας νά τό χαρίσω στόν ψυχαναλυτή μου νά κατεβάσω ρολά νά καθίσω σέ δεῖπνο μέ τόν 'Ορέστη καί τήν 'Ηλέκτρα κι ἕναν ἔνστολο Αἴγισθο σ’ αὐτό τό σαλόνι πού χρόνια τώρα προσπαθεῖ νά σπάσει τήν ἀπεργία τῶν ὀνείρων μου τήν ὑπερβατική μου κατάθλιψη. Ὤ, τάλας, τάλας. Θέλω κάτι πιό ἡρωικό ἀπ’ αὐτές τίς μεσίστιες ἀφαιρέσεις ἀπ’ αὐτά τά τιποτένια μικροευρήματα κάτι ἀπό φῶς καί τρόμο μέ μιά στάλα αἷμα στό χιονένιο πιάτο ἀπό τή σάρκα πού θά δαγκώσω ἀπ’ τή σπονδή πού θά στάξω σέ πάτωμα νεκροτομείου – τόσους αἰῶνες πίσω ἰνδάλματα ἱδρωμένα πέτρινο ἀγέρωχο μεγάφωνο ἀπέναντι στήν πλαγιά μέ τά πλήθη –