Η στερνή του συνοδεία

Η Σ Τ Ε Ρ Ν Η Τ Ο Υ Σ Υ Ν Ο Δ Ε Ι Α 27 ποιεί ακριβώς τότε, τη στιγμή που ο πόνος τον καίει, ότι δεν έχει διάδοχο, ότι ένα βουητό αγωνίας θα διατρέξει ολόκληρη την Αυτοκρατορία, αφού κανείς δεν είναι ικανός να σηκώσει την απεραντοσύνη του βασιλείου που εκείνος έχτισε. Θέλει να χορέψει ακόμα για να τα ξεχάσει όλα αυτά, να χορέψει γιατί αυτή είναι η τελευταία φορά που μπορεί να το κάνει και θα ήθελε αυτή η στιγμή να κρατήσει για πάντα. Θα ήθελε να μείνει πάνω σ’ αυτόν τον εξώστη, με τη φωνή του Αφ Ασρά. Κι αν είναι να πεθάνει, τότε ας πέσει νεκρός εδώ, αυτήν τη στιγμή, με το χτύπημα της τάμπλας στην καρδιά του… Προ- σπαθεί, κάνει πως ξαναρχίζει, ρίχνει το κεφάλι του πίσω, αλ- λά αυτήν τη φορά ο πόνος τού σουβλίζει την κοιλιά με απί- στευτη σφοδρότητα. Με τον τρίτο σπασμό, διπλώνεται στα δύο και σωριάζεται στο έδαφος, κάνοντας έναν υπόκωφο θόρυβο. Αμέσως οι μουσικοί αφήνουν μετέωρη την κίνηση των χεριών τους, βυθίζοντας μεμιάς τον εξώστη σε βαθιά σιω- πή. Κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό το λιπόθυμο σώμα που έπεσε καταγής και διαισθάνονται ότι αιτία αυτής της λιποθυ- μίας δεν είναι ούτε η μέθη ούτε ο ίλιγγος του χορού, αλλά ένας υπόγειος πόνος, που μόλις έδωσε το πρώτο του χτύπημα, και τότε το μόνο που απομένει στην ατμόσφαιρα είναι η φωνή του Πτολεμαίου, παράξενα εύθραυστη, να επαναλαμβάνει σαστι- σμένη: «Αλέξανδρε;… Αλέξανδρε;…»