Ο χιονάνθρωπος

J O N E S B O 28 «Μμ. Ελπίζω να εκπληρώθηκαν οι προσδοκίες της». «Τίποτε δεν μπορεί να εκπληρώσει τις προσδοκίες μας». «Όχι» είπε ο Χάρι και αναρωτήθηκε τι ακριβώς συζητούσαν. «Τι κάνουμε απόψε;» ρώτησε η Ράκελ. «Στο Παλάς Γκριλ στις οχτώ είναι εντάξει; Αλλά τι είναι πά- λι αυτή η ανοησία να μην μπορείς να κλείσεις τραπέζι;» «Δίνει πρεστίζ στο εστιατόριο, υποθέτω». Συμφώνησαν να συναντηθούν πρώτα στο διπλανό μπαράκι. Όταν έκλεισαν το τηλέφωνο, ο Χάρι κάθισε και σκέφτηκε. Η Ράκελ ακουγόταν ευχαριστημένη. Ή, μάλλον, χαρούμενη. Χα- ρούμενη και κεφάτη. Προσπάθησε να καταλάβει αν χαιρόταν για λογαριασμό της, αν χαιρόταν που η γυναίκα που τόσο πολύ είχε αγαπήσει ήταν ευτυχισμένη κοντά σε έναν άλλον άντρα. Η Ράκελ κι αυτός είχαν ζήσει την ιστορία τους, του είχαν δοθεί πολλές ευκαιρίες. Και τις είχε χαραμίσει. Γιατί λοιπόν να μη χαίρεται που εκείνη ήταν καλά, γιατί να μην εγκαταλείπει ορι- στικά την ιδέα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφο- ρετικά και να συνεχίσει τη ζωή του; Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα προσπαθούσε περισσότερο.