Μια προσευχή για τα Παλιά Ασήμια

15 Μ Ι Α Π Ρ Ο Σ Ε Υ Χ Η Γ Ι Α Τ Α Π Α Λ Ι Α Α Σ ΗΜ Ι Α παιδί τους. Βλέπε τη μάνα του που προτίμησε να πεθάνει μέσα στο νερό – τη λέξη «αυτοκτονία» ακόμη δεν μπορεί να την αρθρώσει. Θέλεις κι άλλα; Όχι, βέβαια! Ωραία, λοιπόν. Ας δεχθούμε, λέει στα μούτρα του που τον κοιτάζουν όλο θαυμασμό μέσα από τον καθρέφτη, πως ήρθα εδώ για να μπορέσω να βάλω το δάχτυλό μου επί των τύπων των ήλων του έρωτα εκείνου. Πώς είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο; Τι περιμένω να βρω, ογδόντα χρόνια μετά; Το άρωμα πάντως, όχι. Σηκώνει τους ώμους. Ας μην ασχοληθεί παραπάνω μ’ αυτό το θέμα, είναι πρακτικός άνθρωπος, Αμερικάνος γαρ, δεν βασανίζεις ιδιαίτερα το μυαλό σου με κάτι τόσο αφηρη­ μένο. Ας μείνει μόνο στα απλά πράγματα · έχει έρθει να γνω­ ρίσει τον τόπο που του φαινόταν γοητευτικός από φωτογρα­ φίες και ντοκιμαντέρ, να κάνει ίσως και το οδοιπορικό του παππού του. Ως εδώ, τίποτα άλλο δεν θα σκεφθεί, ως εδώ! Ας αφήσει μόνο τα απλά πράγματα, γιατί και η ζωή είναι πολύ απλή. Στέλνει φιλάκι στο είδωλό του, χαρούμενος που πήρε μια ωραία, απλή και ξεκούραστη απόφαση. Όπως του ταιριάζει. Και όπως τον βολεύει. Σερβίρει στον αγαπημένο του εαυτό ένα αρωματικό σκοτς, ανάβει τσιγάρο. Είναι μια χαρά. Ποτέ δεν ήταν κα­ λύτερα, να μα τον Θεό! Το είδωλό του μέσα στον καθρέφτη έχει δυο βαθιές ρυ­ τίδες δεξιά και αριστερά από το στόμα. Ο χρόνος, σκέφτεται και σηκώνει πάλι τους ώμους. Το ζζζζζ γίνεται πιο έντονο και μόλις τώρα καταλαβαίνει