Μια προσευχή για τα Παλιά Ασήμια

13 Μ Ι Α Π Ρ Ο Σ Ε Υ Χ Η Γ Ι Α Τ Α Π Α Λ Ι Α Α Σ ΗΜ Ι Α έλειπε · λεφτά υπάρχουν, τον παρακαλάνε οι εκατομμυριού­ χοι πελάτες του να γίνουν χορηγοί μια φορά της δουλειάς του, να συνδέσουν και εκείνοι το όνομά τους με την Τέχνη, όχι μόνο με την μπίζνα και την κοσμική ζωή. Αν θέλει… Μετανιωμένος μαζεύει, με προσεκτικές κινήσεις, τα εξαρ­ τήματα της κάμερας · τη συναρμολογεί, ίσως και πιο γρήγο­ ρα από τα τριάντα δευτερόλεπτα · αντιγράφει από επαγγελ­ ματική συνήθεια και ευσυνειδησία σε ένα, δύο, τρία usb τις φωτογραφίες που έχει βγάλει μέχρι τώρα. Όχι, δεν θα μείνει να χαζέψει τις καλύτερες, όχι τούτη τη στιγμή πάντως. Τις καλύτερες… Ποιες είναι οι καλύτερες φωτογραφίες αυτής της σοδειάς, της σοδειάς της Καππαδοκίας; Ανυπερθέτως εκείνες στις οποίες έχει απαθανατίσει, «αιχ­ μαλωτίσει» να λέει καλύτερα, μπορεί και «απαγάγει» την παράξενη γυναίκα. Τη γυναίκα που του έχει κλέψει –να ακό­ μα μία απαγωγή– τη σκέψη και την ψυχραιμία του. Ο Άλεξ τοποθετεί κάθε φακό στο ειδικό τσεπάκι της ει­ δικής θήκης που είναι μόνο για ειδικούς – χι, χι, χι, του αρέσουν αυτά τα χαζούλικα λογοπαίγνια με τον εαυτό του. Ασφαλίζει την ειδική θήκη στην ειδική βαλιτσούλα και την τοποθετεί μέσα στην ντουλάπα –αυτή δεν είναι καθόλου ειδική, στη Νέα Υόρκη έχει μια με φώτα και ράφια, μπορεί να δουλέψει ακόμα και όρθιος εκεί μέσα–, κοιτάζεται στον καθρέφτη και χαμογελά στο είδωλό του. Γλυκούλης είναι τελικά. Και βάζει πάλι τα γέλια. Ποτέ δεν είχε αγαπήσει τον εαυτό του, εξού και όλες οι προσπάθειες να τον καταστρέψει με παράτολμες αποφάσεις, με επικίνδυνες ουσίες και τοξικές σχέσεις, ανεπιτυχείς, ευτυ