Πράσινο (Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα)

φορά που ένωσαν τις δυνάμεις τους οι άσπονδοι εχθροί. Βένετοι και Πράσινοι τρωγόντουσαν μετα- ξύ τους από τα γεννοφάσκια τους και μέχρι να βγει η τελευταία τους ανάσα. Κόντρα αναμεταξύ τους. Ποτέ δε θορυβούσαν κόντρα στον αυτοκράτορα. Τι έγινε και τα βρήκαν, αυτοί που πιάνονταν σαν τα σκυλιά για το τίποτα; Τι πάθανε και τα ’βαλαν με τον στρατό και με την αστυνομία και με τον αυτο- κράτορα – και μάλιστα μ’ έναν αυτοκράτορα που απ’ τις πρώτες κιόλας μέρες της στάσης υποχώρη- σε και τους έκανε τα χατίρια; Γιατί ο Ιουστινιανός δεν άργησε κι αμέσως πρότεινε αυτό που πάντα ζητούσαν κι οι Πράσινοι κι οι Βένετοι κι οι Ρούσιοι κι οι Λευκοί – όποτε έκαναν φασαρίες ένα γύρευαν όλα τα χρώματα: κι άλλες ιπποδρομίες. Ε, όχι, αυτή τη φορά ούτε οι Πράσινοι ούτε οι Βένετοι μαλάκω- σαν με τις τόσες κι άλλες τόσες ιπποδρομίες που πρότεινε ο Ιουστινιανός. Ίσα ίσα, άναψαν και κό- ρωσαν κι άρχισαν να ζητάνε άλλα πράγματα. Και τώρα, δεκαπέντε αιώνες έχουνε περάσει κι ακόμα κανένας δεν ξέρει να πει με σιγουριά τι ακριβώς έγινε εκείνη τη βδομάδα που κάηκε η Βασιλεύουσα και πνίγηκε ο Ιππόδρομος στο αίμα. Γιατί και τότε και τώρα έλεγε ο καθένας το δικό του, αυτό που