Πράσινο (Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα)

14 Πραγματικά σφαζόντουσαν μεταξύ τους τα δυο μεγάλα Χρώματα. Δεν το ’χανε σε τίποτα να στή- σουνε καβγά και ν’ αρπαχτούνε στα χέρια – και στα μαχαίρια. Ούτε δίσταζαν να τα βάλουν και με τους πραίτορες ή με τους στρατιώτες που έστελνε το Παλάτι για να τους ησυχάσει, όταν αφήνιαζαν πό- τε πότε σαν τ’ άλογα που λάτρευαν. Χειρότεροι δεν ξέρουμε ποιοι ήταν απ’ τους δυο. Οι Πράσινοι ήταν λίγο περισσότεροι. Και πάντως ΘΟΡΥΒΟ έκαναν όλα –και τα τέσσερα Χρώματα– απ’ όταν τα πρω- τοσυναντάμε στις ρωμαϊκές αρένες. Και από την αρχή τέσσερα ήταν: πράσινο, βένετο, ρούσιο και λευκό. Δήμοι βέβαια δε λεγόντουσαν από γεννησι- μιού τους, είχαν άλλα λατινικά ονόματα. Αλλά για τα ίδια τέσσερα Χρώματα μιλάμε – από τα χρόνια του Αυγούστου μέχρι τις Σταυροφορίες, πάνω από δώδεκα αιώνες δηλαδή. Τέσσερα Χρώματα που ήθελαν όλα την πρωτιά. Τη νίκη. Κι από νωρίς οι οπαδοί ζητούσαν με φωνές από τον αυτοκράτορα αυτό που ήθελαν: τον καλύτερο ηνίοχο, τον καλύ- τερο χορευτή, τα καλύτερα άλογα. Για να νικάει το Χρώμα τους. Διότι οι ηνίοχοι άλλαζαν, οι μίμοι και οι τραγουδιστές και οι ηθοποιοί άλλαζαν, τα άλογα άλλαζαν, ακόμα κι οι αυτοκράτορες άλλαζαν – το Χρώμα, όμως, που υποστήριζε κανείς… αυτό δεν το άλλαζε με τίποτα.