Δόκτωρ Πορδαλός: Η μπανιέρα του χρόνου

| 6 | είχε μουσικό ταλέντο και μπορούσε ίσως να τους σώ- σει. Όταν η ματιά του μαέστρου Μάντσεν δεν μπό- ρεσε να εντοπίσει τον Μπούλη, στάθηκε στη μονα- δική του φίλη, τη Λίζα, ένα από τα κλαρινέτα της ορχήστρας αλλά και το μοναδικό μέλος της που ο μαέστρος ήξερε ότι πάντα έκανε εξάσκηση στο σπίτι. Μπορεί εντέλει να υπήρχε ελπίδα. «Έτοιμοι…» Όλοι έβαλαν τα όργανα στα χείλη. Η ησυχία ήταν τόσο απόλυτη που ακούγονταν απέξω οι ήχοι του ζεστού οκτωβριάτικου απομεσήμερου: το κελάη- δημα των πουλιών, ο βόμβος μιας χορτοκοπτικής μηχανής και τα γέλια και η βαβούρα που έκαναν τα νήπια. Όμως, μέσα στην αίθουσα της γυμναστικής ήταν σκοτεινά. Και θα σκοτείνιαζε ακόμα περισσό- τερο. «Πάμε!» ούρλιαξε ο μαέστρος κουνώντας την μπα- γκέτα του με μια μεγαλοπρεπή αψιδωτή κίνηση. Στην αρχή δε συνέβη τίποτα και το μόνο που ακου- γόταν συνέχισε να είναι το τραγούδι των πουλιών, το κόψιμο του χορταριού και τα γέλια των νηπίων. Ύστερα ακούστηκε το αβέβαιο βέλασμα μιας τρο- μπέτας, το άτολμο τσίριγμα ενός κλαρινέτου και το