Πόλη χωρίς θεούς

9 ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ I Η νοσοκόμα με την άσπρη μπλούζα και τη γαμψή μύτη με κοίταξε πίσω από το γραφείο της και μου ζήτησε να υπογράψω. Στο τσεπάκι του στή- θους είχε τρία στιλό κι από κάτω την ταμπελίτσα με το όνομά της. Κατε- βήκαμε στο υπόγειο. Ο χώρος μύριζε φορμόλη και αντισηπτικό. Άνοιξε την πόρτα και με άφησε μόνη. Το πρόσωπό του ήταν μωλωπισμένο και τα μάτια σφαλισμένα. Κοίτα- ξα το πάτωμα.Τα πλακάκια είχαν μια πράσινη γλίτσα.Λένε ότι από τα μά- τια μπορείς να καταλάβεις τον άνθρωπο. Όμως το αυστηρό βλέμμα που με καθήλωνε έμοιαζε άδειο. Εκείνα τα μεγάλα βλέφαρα, μπροστά στα οποία όταν ήμουν μικρή αυτοσχεδίαζα τις κινήσεις μου σαν ηθοποιός, με τη λα- χτάρα να με προσέξουν, ήταν κατεβασμένα οριστικά, σαν τα ρολά της επι- χείρησής του.Μαζί με τα μάτια έσβησαν και οι θεωρίες του.Ηαγορά και το brand name.Οι δύο θεότητες που όριζαν τη ζωή του και τον πρόδωσαν. Παίρνω πάντα τη ζωή όπως έρχεται, οπότε δεν θα έπρεπε να με νοιάζει. Όμως δεν έχω εμπιστοσύνη σε τίποτε πια. Το σκοτάδι πυκνώ- νει πάνω από την πόλη. Ξέρω ότι κάτι έρχεται. Δεν το βλέπουμε, αλλά το νιώθουμε.Μας παγώνει. Ο κόσμος όπως τον ξέραμε γυρίζει σελίδα. Σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα για τελευταία φορά. Είχε ένα