Περπατώντας στην Αθήνα

27 Ήταν μια μάσκα, σαν θεατρική, ένα οβάλ μεντα­ γιόν στις κάθετες ράγες της εξώθυρας. Συνέλεξα νοερά τη μορφή αυτή ως ένα απρόσμενο λάφυρο μιας αθηναϊκής εξερεύνησης, αλλά ύστερα από λίγο η επίδρασή της θάμπωσε καθώς είχα υπο­ κύψει στον πειρασμό να μπω μέσα στην παλιά στοά, στην Περι­ κλέους 46 . Αν σας αρέσουν τα ξεχασμένα αστικά, θαμπά αδιέξο­ δα, εξερευνήστε αυτήν την αθηναϊκή εσοχή. Το κτίριο εξωτερικά είναι ένα απλό, μοντέρνο του 1930 , και απλή είναι και η στοά. Αλλά η ατμόσφαιρα είναι αυθεντική. Ο δίριχτος φεγγίτης φέρνει μέχρι το δάπεδο χλωμό το φυσικό φως, αλλά το βλέμμα σας θα σταθεί στους ανεμιστήρες και στα φωτιστικά οροφής. Επιγραφές ξεχασμένες επί δεκαετίες επιτείνουν την αίσθηση της αστικής ανασκαφής, αίσθηση που απογειώνεται αν περάσετε την πρώτη εσωτερική, μέσα στη στοά, πόρτα αριστερά που οδηγεί στους ορόφους. Είναι δύο δίδυμες πόρτες, αρ ντεκό, ξύλινες, υπόλευ­ κες. Όταν ήμουν εκεί, η πρώτη πόρτα ήταν ανοιχτή και είδα –στην ευθεία της σκάλας– μια σειρά, σαν ζωφόρο, από περίπου δέκα ξύλινα προπολεμικά γραμματοκιβώτια κάτω από τα ίδιας εποχής ρολόγια του ηλεκτρικού. Ξεχνάς ότι ζεις στο 2017 , ο χρόνος γίνεται σχετικός. Όταν έστριψα αριστερά την οδό Θησέως, κοντοστάθηκα να περιερ­ γαστώ το διώροφο, με τις εκλεκτικιστικές γιρλάντες, στον αριθ­ μό 5 . Είναι ένα ωραίο σπίτι, όμοιο με πολλά της κατηγορίας του. Αλλά, μέσα από τα ρολά που σφραγίζουν την πλαϊνή είσοδο, είδα, στην αυλή, τη στριφογυριστή σκάλα με το αρ ντεκό κι­ γκλίδωμα και, κυρίως, ένα άλλο σπίτι στο βάθος, με κόκκινο χρώμα και στιλ βυζαντινού αρ νουβό. Πήγα ολόγυρα, πέρασα πάλι από τη Ρόμβης για να το εντοπίσω, αλλά ήταν αργότερα που το είδα να αχνοφαίνεται στο βάθος μιας κλειστής στοάς στην Περικλέους 42 . Είχα επιβεβαίωση πλέον για τις αφανείς κόγχες της παλιάς Αθήνας. πρωτη δημοσιευση: 12 φεβρουαριου 2017